به شبگیر چون بردمید آفتاب

سر نامداران برآمد ز خواب

نشستی نو آراست بر پیش آب

یکی خوان نو ساخت اندر شتاب

کتایون می‌ آورد همچون گلاب

همی‌خورد با شوی تا گاه خواب

به روشن روان و دل و زور و تاب

همانا نبینند ما را به خواب

دگر روز چون بردمید آفتاب

چو زرین سپر می‌نمود اندر آب

چنان دید گوینده یک شب به خواب

که یک جام می داشتی چون گلاب

چنان بردوانند باره بر آب

که تاری شود چشمهٔ آفتاب

از اندیشهٔ دل نیامدش خواب

به رزم و به بزمش گرفته شتاب

بپوشیده شد چشمهٔ آفتاب

ز پیکانهاشان درفشان چو آب

به ارچاسپ گفت ای بلند آفتاب

به زور و به تن همچو افراسیاب

شه خسروان گفت کای جان باب

چرا کردی این دیدگان پر ز آب

از اندیشگان نامد آن شبش خواب

ز اسفندیارش گرفته شتاب

ز پیری و از تابش آفتاب

غمی گشت و بخت اندر آمد به خواب

دلش بود پربیم و سر پر شتاب

ازو دور بد خورد و آرام و خواب

چو آتش نماید بپالاید آب

ز آواز او سر برآید ز خواب

چو رخشنده گردد جهان ز آفتاب

رخ نرگس و لاله بینی پر آب

از آن خاک برخاست و شد سوی آب

چو مردی که بیهوش گردد به خواب

ندید از درخت اندر او آفتاب

به هر جای بر چشمه‌ای چون گلاب

نبینی به جایی یکی قطره آب

زمینش همی جوشد از آفتاب

همی پیش رو غرقه گشت اندر آب

سپهبد بزد چنگ هم در شتاب