روان بد در میان‌ْشان آفتابی

خرد را فتنه‌ای دل را عذابی

به رامین ار تو صد چندین شتابی

ز من این ناجوانمردی نیابی

چو روی خویش از پیشم بتابی

به جان دیدار من جویی نیابی

به دل با درد هجرانم نتابی

چو بازآیی مرا دشوار یابی

ز بختی تیره چون شوریده آبی

به بختی نامور چون آفتابی

هر آنگاهی که دل از من بتابی

چو بازآیی مرا دوشوار یابی

دل از کینه به سوی مهر تابی

مرا جویی به صد دست و نیابی

تو مخموری و از می سر بتابی

هر آن گاهی که بوی می بیابی

به دل هر دم همی کردی خطابی

به سوز جان همی کردی عتابی

نگر تا روی را از من نتابی

که تا آیی مرا زنده نیابی

اگر نه زود نزد من شتابی

چو بازآیی مرا زنده نیابی

یا چنان زرد یکی جامعهٔ عتابی

پرز برخاسته زو، چون سر مرغابی

الهی دل بلا بی دل بلا بی

گنه چشمان کره دل مبتلا بی

اگر چشمان نکردی دیده بانی

چه داند دل که خوبان در کجابی

غم عالم نصیب جان ما بی

بدور ما فراغت کیمیا بی

رسد آخر بدرمان درد هرکس

دل ما بی که دردش بیدوا بی

وای آن روزی که قاضی مان خدا بی

به میزان و صراطم ماجرا بی

بنوبت میروند پیر و جوانان

وای آنساعت که نوبت زان ما بی

صفاهونم صفاهونم چه جا بی

که هر یاری گرفتم بی‌وفا بی

بشم یکسر بتازم تا به شیراز

که در هر منزلی صد آشنا بی

گفتم چو فرو شد آفتاب از که

بنمود شفق چو شعر عنابی

زرین طبق است و زبرش لاله

چون روی نگار من به سیرابی

بنمود مه دو هفته در خرمن

[...]

در پیش خودم همی کنی آنجابی

پس در عقبم همی زنی پرتابی

جاوید شبی بیاید و مهتابی

تا با تو غم تو گویم از هر بابی

یا چو افسانه‌ایست یا خوابی

یا چو در بها روان آبی

خفتهٔ جهل را ز پر خوابی

گزدم حمق کرده ذبابی