مکن که‌امشب ز برفم تاب گیرد

بدا روزا که این برف آب گیرد

بدان عارض کز او چشم آب گیرد

ز تری نکته بر مهتاب گیرد

ولی چون چاه نخشب آب گیرد

جهان از آهنی کی تاب گیرد‌؟

آن می که چو آفتاب گیرد

زو چشمهٔ خشک آب گیرد

گر مرغ شود هوا بگیرد

هم چنگ منش قفا بگیرد

اگر سرو من در چمن جا بگیرد

عجب باشد، ار سرو بالا بگیرد

چو شانه کند زلف عنبر فشان را

جهانی بوی عنبرین را بگیرد

به زلفش مدام از پی خون دلها

[...]

اگر از خطت سبزه صحرا بگیرد

سرش سبز بادا، بگو تا بگیرد

نهانی مریز، ای پسر، خون عاشق

که روزی ترا آشکارا بگیرد

لبش خورده خونم، گرش من بگیرم

[...]

سواحل تا حد «لنکا» بگیرد

به قطره عرضهٔ دریا بگیرد

میندیش ار جگر خوناب گیرد

که چشم از آتش دل آب گیرد

ز نور قبه اش خور تاب گیرد

زسنگ مرمرش ابر آب گیرد

پرسیدم از منجم کی آفتاب گیرد

گفت آن زمان که از رخ آن مه نقاب گیرد

گفتم به خواب کز چیست نائی به چشم من گفت

این خانه سیل گیر است ترسم که آب گیرد

گریان ترم نموده است پستان یار آری

[...]