هوای ابرو بیم آفتابست

همانا ترک آرایش صوابست

بشمعی کش سخن با آفتابست

بفانوسی که یک نامش نقابست

کنون شهری ز تعمیرت خرابست

گر از آتش برون آئی ثوابست

نعت تو شها ناسخ آیات عذابست

با نعمت تو دوزخ سخن آتش و آبست

ظلم از غضبت دیده به مسمار مژه دوخت

ور ز آنکه گشوده‌ست ز خمیازه خوابست

بر روی هم آراید اگر خصم صف کین

[...]

از نور کمال کامیابست

گویی فرزند آفتابست

در کلبه ما تا بکمر موج شرابست

تا ساغر تبخاله ما پر می نابست

چشمت لب ما غمزدگان را ز فغان بست

خاموش نشینیم که بیمار بخوابست

بیتابی پروانه بر او چه نماید

[...]

در کلبه ما تا بکمر موج شرابست

تا ساغر تبخاله ما پر می نابست

گر سر بفلک می کشد ایوان منقش

در خاک اگر نیست خمی خانه خرابست

هر جا که می و مطرب و معشوق دهد دست

[...]

چنان قصاب را دکان خرابست

ک بزم می پرستان بی کبابست

درین دریا گل افزون از حبابست

زرنگ هر گلی نقشی بر آبست

در آب و رنگ چون جام شرابست

چه حاجت اینکه گویم آفتابست

گل زردش که دریا را نقابست

بساطش پهن تر از آفتابست

به پیش تیغ خور زانسان حجابست

که هر برگیش ابر آفتابست

بنوعی از بلندی کامیابست

که هر شاخیش معراج سحابست

خیالت حاضر و آن نیز خوابست

غلط پنداشتم آب و سرابست

وجود من کنون نقش بر آبست

چو دریا خشک شد ماهی کبابست

یار از دل زار پر حسابست

اوراق کباب ازین کتابست

صحاف که دل ز جورش آبست

گویای خموش چون کتابست

حرفی که ز کذبش آب و تابست

چون طایر آشیان خرابست

حرفی که ز کذبش آب و تابست

چون طایر آشیان خرابست

چو موج بر سر آبیم و حال سخت خرابست

خوشا امید جگر تشنه‌ای که محو سرابست

بگو به ساقی گلرخ که خون شیشه بگیرد

که از حرارت می در میان آتش و آبست

اگر تو رخ بگشایی دلم چو گل بگشاید

[...]