به تن مقصرم از دولت ملازمتت

ولی خلاصه جان خاک آستانه تست

مگذار ضایعم که مرا عنف روزگار

بر اعتماد لطف تو ضایع گذاشته است

مگذار ضایعم که مرا عنف روزگار

بر اعتماد لطف تو ضایع گذاشته است

گر بخوانی مقیم درگاهم

ور برانی مطیع فرمانم

به رهی که نعل ریزد زتحیر اولین پی

همه رخش شهسواران بکجا رسم پیاده

به هرکه می‌نگرم رخ نمی‌کند سویم

میان این همه بیگانه آشنایی نیست

به جز ارواح مکرم که ز دیوان ازل

به خداوندیشان خط غلامی دادم

خاک تن، باد روان، آب بقا آتش جان

بی تکلف به فدای ره ایشان بادم

پس از آن چند نفرگاه به زرگاه به زور

[...]

غیرتم با تو چنان است که گر دست دهد

نگذارم که در آئی به خیال دگران

شمع مریم را بهل افروخته

که بخارا می رود این سوخته

تا توانستم ندانستم چه سود

چون بدانستم توانستم نبود

شیخ را دیدم و گفتم مگر از عهد قدیم

قدری به شده ای باز همان است که بود

این نگارش خود بنا میزد که پر دخت ارنرست

دست صاحب بازوی صابی ترا در آستین

چرخ ز بن کند آن درخت برومند

خاک فروکشت آن چراغ فروزان

بلبل از عشق گل آموخت سخن ورنه نبود

این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

هر کجا نام ز دانش همه افلاک حجاب

هر کجا ذکر به نامش همه آفاق حیا

یکی شد تا به کویت بانگ زاغ و نغمهٔ بلبل

گلستان سر کوی تو با زاغ و زغن مانده

باز دل برد از کفم زلف نگار تازه‌ای

بیقراری داد با این دل قرار تازه‌ای

جدا از زلف و رخسار تو جان دادم به ناکامی

نه خرم از تو در صبحی نه دلشاد از تو در شامی

ندارم غم ز قرب مدعی رشحه که در کویش

کنون قربی که هست او را فراهم بود ایامی

شهنشاه جهان شهزاده محمود آن جوانبختی

[...]

ای حکیمی که چون تو فرزندی

مادر دهر در زمانه نزاد

وادی عشق را توئی هادی

سالکان طریق را تو مراد

از تو بستان معرفت خرم

[...]

ما بدین مقصد عالی نتوانیم رسید

هم مگر لطف شما پیش نهد گامی چند