در کار عشق سعی چو فرهاد می‌کنم

مشق جنون به خامه فولاد می‌کنم

تا فکر کرده است مرا بر سخن سوار

در کوه قاف صید پریزاد می‌کنم

گاهی به کوه و گاه به صحرا نمی روم

چون سیل بی حجاب به هر جا نمی روم

در کوهسار سنگ ملامت مجاورم

مجنون صفت به دامن صحرا نمی روم

نقش فنا در آینه خشت دیده ام

[...]

کو می که اختیار خرد را به او دهم؟

مستانه دست خویش به دست سبو دهم

بر هر طرف که می نگرم حشر آرزوست

زلف ترا به دست کدام آرزو دهم؟

دل را به زلف حسن شمایل نمی دهم

تا دل نمی دهند مرا دل نمی دهم

این گردن ضعیف سزاوار تیغ نیست

در قتل خویش زحمت قاتل نمی دهم

حاشا که دل به ناز و نعیم جهان نهم

مرغی نیم که بیضه درین آشیان نهم

چون صبح بس که پرده دری دیده ام ز خلق

ترسم که راز با دل شب در میان نهم

خاکم که سینه ام هدف تیر عالم است

[...]

از شرم عشق دیده خونبار بسته ایم

سدی میان دیده و دیدار بسته ایم

جز آه، تخم سوخته را نیست خوشه ای

ما دل عبث به خال لب یار بسته ایم

پیش قضا طلسم ز تدبیر بسته ایم

سد شکر به رهگذر شیر بسته ایم

مجنون خانه زاد بیابان وحشتیم

دیوانگی به خود نه به زنجیر بسته ایم

حاشا که زخم ما دهن شکوه وا کند

[...]

دام امید در ره ایام بسته‌ایم

در رهگذار سیل ز خس دام بسته‌ایم

بر دست روزگار روان است حکم ما

تا لب ز گفتگو چو لب جام بسته‌ایم

عشق آن حریف نیست که صید زبون کند

[...]

راه نشاط بر دل دیوانه بسته ایم

ما راه آشنایی بیگانه بسته ایم

از چشم زخم توبه مبادا شکسته دل

عهدی که ما به شیشه و پیمانه بسته ایم

غیرت شهید بی ادبی های طرز ماست

[...]

از خط به مهربانی ما بدگمان مشو

ما با لبت نمک به حرامی نخورده ایم

رفتیم و کوی او به رقیبان گذاشتیم

خوش کعبه ای به خار مغیلان گذاشتیم

آب نمک شناسی و رنگ حیا نداشت

لعل لب ترا به رقیبان گذاشتیم

گرم نصیحت دل دیوانه خودیم

سنگیم و در کمینگه پیمانه خودیم

همت بلند مرتبه از آبروی ماست

ما خوشه چین خرمن بی دانه خودیم

چون گل پی رنگینی دستار نباشم

چون آب روان تشنه رفتار نباشم

اشکم که به هر تنگ نظر گرم نجوشم

آهم که به هر سردنفس یار نباشم

ناقوس غریبانه به فریاد درآید

[...]

ما را به تو شد راهنما راهبر چشم

چون اشک نگردیم چرا گرد سر چشم؟

فریاد من از دست پریشان نظریهاست

چون نای بود ناله ام از رهگذر چشم

ما حسرت دیدار تو در سینه شکستیم

این خار هوس در دل آیینه شکستیم

زهاد شکستند اگر شیشه ما را

ما نیز طلسم شب آدینه شکستیم

دلبستگیی با دل بی کینه نداریم

آن روز دل از ماست که در سینه نداریم

ای صافدلان عیب مرا فاش بگویید

ما روی دل امید ز آیینه نداریم

ما داغ جنون را به سویدا نفروشیم

یک ناله زنجیر به دنیا نفروشیم

تنگ است سواد نظر مردم عالم

تا جنس فراوان نشود ما نفروشیم

گر تو با هر خار و خس خواهی چو گل افروختن

از چراغ غیرتم (گل) می کند واسوختن

ما چو گل با سینه صد چاک عادت کرده ایم

بخیه را بر زخم نتوانی به سوزن دوختن

مردم از افسردگی ای بخت چشمی باز کن

گریه را آگاه گردان، ناله را آواز کن

ای که می بخشی به گلچینان کلید باغ را

اول این قفل گره از بال بلبل باز کن

درگذشت از خاکساری دشمن از آزار من

شد حصار عافیت کوتاهی دیوار من

سخت جانی داردم از شکوه گردون خموش

خنده کبک است شور سیل در کهسار من