|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به نوعی بیانگر حالتی از اسارت و دیوانگی است که شاعر به آن دچار شده است. شاعر از قضا و تقدیر سخن می‌گوید و احساس می‌کند که در نتیجه تدبیرهای غلط، جایی برای شکرگزاری باقی نمانده است. او خود را مجنون و بیابان‌نشین توصیف می‌کند و دیوانگی‌اش را به زنجیر نمی‌کشد، بلکه آن را انتخاب می‌کند. در نهایت، او به طور نمادین می‌گوید که حتی زخم‌هایش نیز نمی‌تواند به شکایت و شکوه از محبوب بپردازد و برعکس، عشق و ناز محبوبش را با شمشیری در دست نگه می‌دارد.
هوش مصنوعی: ما به خاطر تقدیر، از تدبیر و تدبیراندیشی خود محافظت کرده‌ایم و در راه موفقیت و شیرینی، موانع و مشکلات را دور کرده‌ایم.
هوش مصنوعی: ما مانند مجنونی هستیم که در بیابان‌های وحشت پراکنده شده‌ایم و دیوانگی ما به خودمان مربوط می‌شود، نه اینکه به زنجیری وابسته باشیم.
هوش مصنوعی: ما هرگز اجازه نمی‌دهیم که درد و زخم ما زبان به گلایه بگشاید؛ چرا که برای تو، زیبایی‌ات را در دل حمل کرده‌ایم و به خاطر تو از همه چیز گذشتیم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.