درین محنت سرای شادی و غم

که گاهی ماژ باشد گاه ماتم

گولانج و گوشت و گرده و گوز آب و گادنی

گرمابه و گل و گل و گنجینه و گلیم

ندانم بخت را با من چه کین است

به که نالم به که زین بخت وارون

چکنم که سفیه را به نکوی

نتوان نرم کردن از داشن

چو غرواشه ریشی به سرخی و چندان

که صد لیف از ده یکش بست بتوان

چو باز آمد از حمله و تاختن

بفرمودش از پای بنشاختن

لفت بخورد و کرم درد گرفتم شکم

سر بکشیدم دودم مست شدم ناگهان

یکی تیز ویریست بسیار دان

کزو نیست احوال گیتی نهان

کمندی عدو هنج از بهر کین

فرو هشته چون اژدهائی ز زین

گر نیستت ستورچه باشد

خری بمزد گیر و همی رو

مر کشت را خود افکن نیرو

رز را بدست خود کن فرخو

شنگینه بر مدار تو از چاکر

تا راست ماند او چو ترازو

ای بچه حمدونه بترسم که غلیواج

ناگه بربایدت درین خانه نهان شو

نسو بود از آنگونه دیوار او

که مانند آئینه بنمود رو

بود بر دل ز مژگان خلنده

گهی تیر و گهی ناوک زننده

اگر خواهی سپاهش را شماره

برون باید شد از حد اماره

ز خشم این کهن گرگ ژکاره

ندارم جز درت اندخسواره

فرود آید ز پشتش پور ملعون

شده کالفته چون خرسی خشینه

دل از حرص و از کینه انباشته

سر کبر بر چرخ افراشته

ز کالیدن یک تن از رزمگاه

شکست اندر آید به پشت سپاه

زرد و درازتر شده از غاوشوی خام

نه سبز چون خیار و نه شیرین چو خربوزه