آن کس که هزار عالم از رنگ نگاشت

رنگ من و تو کجا خرد ای ناداشت

اندرین عالم غریبی زان همیگردی ملول

تا ارحنا با بلالت گفت باید بر ملاء

پر آب دو دیده و پر آتش جگرم

پر باد دودستم و پر از خاک سرم

هم درد دل منی و هم راحت جان

هم فتنه برانگیزی و هم فتنه نشان

نیست عشق لایزالی را در آن دل هیچکار

کوهنوز اندر صفات خویش ماندست استوار

هر که در میدان عشق نیکوان گامی نهاد

چار تکبیری زند بر ذات خود لیل و نهار

روزی که مرا وصل تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید

جوینده تو همچو تو فردی باید

آزاد ز هر علت و دردی باید

زان می نرسد به وصل تو هیچ کسی

کاندر خور غمهای تو مردی باید

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

با دیده مرا خوش است تا دوست در اوست

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده یا دیده خود اوست

اگر در قصر مشتاقان تو را یک روز بارستی

تو را با اندهان عشق این جادو چکارستی

وگر رنگی ز گلزار حدیث او بدیدی تو

به چشم تو همه گلها که در باغست خارستی

طیلسان موسی و نعلین هارونت چه سود

چون به زیر یک ردا فرعون داری صد هزار

در عشق تو من کیم که در منزل من؟

از وصل رخت گلی دمد بر گل من

یک روز جمال خویش اگر بنمائی

پرنور شود ز ماه تا ماهی

زنجیر معنبر تو دام دل ما است

عنبر ز نسیم او غلام در ما است

در عشق تو چون خطی بنام دل ما است

گوئی که همه جهان بکام دل ما است

در چشم منی روی بمن ننمائی

واندر دلمی هیچ بمن نگرائی

ایجان و دل و دیده و ای بینائی

چون از دل و دیده در کنارم نائی

تا کی از دار غروری سوختی دار سرور

تا کی از دار فراری ساختی دار قرار

باش تا از صدمه صور سرافیلی شود

صورت خوبت نهان و سیرت زشت آشکار

ای باز هوا گرفته باز آی و مرو

کز رشته تو سری در انگشت منست

گاهی که به طینت خود افتد نظرم

گویم که من از هر چه در عالم بترم

چون از صفت خویشتن اندرگذرم

از عرش همی بخویشتن در نگرم

پر آب دو دیده و بس آتش جگرم

بر باد دو دستم و پر از خاک سرم

چه کند عرش که او غاشیه من نکشد

چون بدل غاشیه حکم و قضای توکشم

بوی جان آیدم از لب که حدیث تو کنم

شاخ عز رویدم از دل که بلای تو کشم

بر آتش عشق جان همی عود کنم

جان بنده تو نه من همی جود کنم

چون پاک بسوخت عشق تو جان رهی

صد جان دگر به حیله موجود کنم