حیات را چه گوارنده تر زآب ولیک

کسی که بیشترش خورد بکشد استسقاش

و از نفس و ذات عوض صورت نبندد

این بنده دگر باره نروید نی نیست

ای باد صبح دم گذری کن بکوی من

پیغام من ببر ببر ماه روی من

بجست با رخ زرد از نهیب تیغ کبود

چنانکه برگ بهاری زپیش باد خزان

در نسیه آن جهان کجا بندد دل

آن را که بنقد اینجهانش تویی؟

نموده تیره و منسوخ با هوا و فضاش

صفای چرخ اثیر و صفات باغ ارم

ای قدر توشمس و آسمان ذره

وای رای تو شمع و شمس پروانه

من آن ترازوم اخلاص و دوستی ترا

که هیچ گنج نتابد سرزبانه من

بعشق و مهر تو آن بحر دور پایانم

که در نیابد چرخ و هوا کرانه من

از نیل و فرات و دجله جویی زاید

پس موج زند که پیل را برباید

چون دست بکردم آنچه فرمودی تو

چون دیده بدیدم آنچه بنمودی تو

بد می‌کنی و نیک طمع می‌داری؟

هم بد باشد سزای بدکرداری

تا بود چنین بُده‌ست کار عالم

شادی پسِ اندهست و راحت پسِ غم

گر توی پس مکش زما رگ و پی

ور خدایست شرم دار از وی

چند از این باد خاک و آتش و آب

وز دی و تیر وز تموز و بهار؟

بس که نامرد و خشک مغزت کرد

رنگ کافور و مشک لیل و نهار!

برگذر زین سرای غرچه فریب

[...]

هرانک او در تو دل بندد همی بر خویشتن خندد

که جز همچون تو نااهلی چو تو دلدار نپسندد

اگر نو کیسه عشقی را بدست آری تو، از شوخی

قباها کز تو بردوزد کمرها کز تو بربندد !

و گر خود تو نه ای، جانی، چنان بستانم از تو دل

[...]

بگداخت حسود تر چو در آب شکر زانک

در کام سخن به ز زبانت شکری نیست

خواهی که چو من باشی و نباشی

خواهی که چو من دانی و ندانی

همچو احرار سوی دولت پوی

همچو بدبخت زاد و بود مجوی

تا نباشی حریف بی خردان

که نکو کار بد شود زبدان

باد کز لطف اوست جان برکار

زهر گردد همی زصحبت مار

کوه گفت: از شرم حلمش عاشقم بر ماه دی

زانکه باد ماه دی در سر کشد چادر مرا