کسی که عزت عزلت نیافت هیچ نیافت

کسی که روی قناعت ندید هیچ ندید

چون بآتش رسند هر دو بهم

نبود فعل عود چون چند چندن

ای دوستی نموده و پیوسته دشمنی

در شرط تو نبود که با من تواین کنی

گر ماه شوی به‌آسمان کم نگرم

ور بخت شوی رخت به کویت نبَرم

نه امتحان پسوده چون‌او موضعی به‌دست

نه آرزو سپرده چون‌او بقعتی به‌پای

به همه عمر یک خطا کردم

غم و تشویر صد خطا خوردم

به چه خدمت ز من شوی خشنود

تا من امروز گرد آن گردم؟

نه به تلخی‌ِ چو عیش‌ِ من عیشی

نه به ظلمت‌ِ چو روز من قاری

یاری که ببندگیت اقرار دهد

با او تو چنین کنی ! دلت بار دهد؟

لقای تو سبب راحت است در ارواح

بقای تو سبب صحت است در ابدان

اگر یگانه شوی با تو دل یگانه کنم

ز عشق و مهر دگر دلبران کرانه کنم

بد کسی دان که دوست کم دارد

زو بتر چون گرفت بگذارد

گرچه صد بار باز کردت یار

سوی او بازگرد چون طومار

همی داد گویی دل من گوایی

که باشد مرا از تو روزی جدایی

چنین من گمان برده بودم ولیکن

نه چونانکه یکسو نهی آشنایی

بر باره‌ای که چون بشتابد چو آفتاب

از غرتش طلوع کند کوکب ظفر

دشمن خندید بر من و دوست گریست

کو بی دل و جان و دیده چون خواهد زیست

خشم نبوده‌ست بر اعدام هیچ

چشم ندیده‌ست در ابروم چین

کز کوه گاه زخم گران‌تر کنی رکاب

وز باد وقت حمله سبک‌تر کنی عنان

شیطان سنان آب دارت را

ناداده شهاب کوب شیطانی

باران کمان کامگارت را

نادوخته روزگار بارانی

نه مرا برتکاب تو پایاب

نه مرا برگشاد تو جوشن

بجست با رخ زرد از نهیب تیغ کبود

چنانکه برگ بهاری زپیش باد خزان

گر باد انتقام تو بربحر بگذرد

از آب هر بخار که خیزد شود غبار