بار مایه گزین که برگذرد

این همه بارنامه روی چند

کسی که عزت عزلت نیافت هیچ نیافت

کسی که روی قناعت ندید هیچ ندید

ای دوستی نموده و پیوسته دشمنی

در شرط تو نبود که با من تواین کنی

چون بآتش رسند هر دو بهم

نبود فعل عود چون چند چندن

نه امتحان پسوده چون‌او موضعی به‌دست

نه آرزو سپرده چون‌او بقعتی به‌پای

گر ماه شوی به‌آسمان کم نگرم

ور بخت شوی رخت به کویت نبَرم

به همه عمر یک خطا کردم

غم و تشویر صد خطا خوردم

به چه خدمت ز من شوی خشنود

تا من امروز گرد آن گردم؟

نه به تلخی‌ِ چو عیش‌ِ من عیشی

نه به ظلمت‌ِ چو روز من قاری

لقای تو سبب راحت است در ارواح

بقای تو سبب صحت است در ابدان

اگر یگانه شوی با تو دل یگانه کنم

ز عشق و مهر دگر دلبران کرانه کنم

یاری که ببندگیت اقرار دهد

با او تو چنین کنی ! دلت بار دهد؟

بد کسی دان که دوست کم دارد

زو بتر چون گرفت بگذارد

گرچه صد بار باز کردت یار

سوی او بازگرد چون طومار

همی داد گویی دل من گوایی

که باشد مرا از تو روزی جدایی

چنین من گمان برده بودم ولیکن

نه چونانکه یکسو نهی آشنایی

بر باره‌ای که چون بشتابد چو آفتاب

از غرتش طلوع کند کوکب ظفر

خشم نبوده‌ست بر اعدام هیچ

چشم ندیده‌ست در ابروم چین

دشمن خندید بر من و دوست گریست

کو بی دل و جان و دیده چون خواهد زیست

کز کوه گاه زخم گران‌تر کنی رکاب

وز باد وقت حمله سبک‌تر کنی عنان

شیطان سنان آب دارت را

ناداده شهاب کوب شیطانی

باران کمان کامگارت را

نادوخته روزگار بارانی

نه مرا برتکاب تو پایاب

نه مرا برگشاد تو جوشن

گر باد انتقام تو بربحر بگذرد

از آب هر بخار که خیزد شود غبار