مست تو ام از جُرعه و جام آزادم

مُرغ توام از دانه و دام آزادم

مقصود من از کعبه و بتخانه تویی

ورنه من ازین هر دو مقام آزادم

یارب ز ره راست نشانی خواهم

از بادهٔ آب و خاک جانی خواهم

از نعمت خود چو بهره مندم کردی

در شکر گزاریت زبانی خواهم

هر روز من از روز پسین یاد کنم

بر درد گنه هزار فریاد کنم

از ترس گناه خود شوم غمگین باز

از رحمت او خاطر خود شاد کنم

ما را سر و سودای کس دیگر نیست

در عشق تو پروای کس دیگر نیست

جز تو دگری جای نگیرد در دل

دل جای تو شد جای کس دیگر نیست

یا رب تو مرا انابتی روزی کن

شایستهٔ خویش طاعتی روزی کن

زان پیش که فارغ شوم از کار جهان

اندر دو جهان فراغتی روزی کن

یارب ز کرم بحال من رحمت کن

بر این دل ناتوان من رحمت کن

در سینهٔ دردمند من راحت نه

بر دیدهٔ اشکبار من رحمت کن

یارب ز شراب عشق سرمستم کن

وز عشق خودت نیست کن و هستم کن

از هر چه به جز عشق تهی دستم کن

یکباره به بند عشق پا بستم کن

نی از تو حیات جاودان می خواهم

نی عیش و تنعم جهان می خواهم

نی کام دل و راحت جان می خواهم

هر چیز رضای تُست آن می خواهم

گر درد دهد به ما و گر راحت دوست

ا ز دوست هر آن چیز که آید نیکوست

ما را نبود نظر به خوبی و بدی

مقصود رضای او و خشنودی اوست

پیوسته دلم دم ار رضای تو زند

جان در تن من نفس برای تو زند

گر بر سر خاک من گیاهی روید

از هر بر گی بوی وفای تو زند

بادا کَرَم تو بر همه پاینده

احسان تو سوی بندگان آینده

بر بندهٔ خود گناه را سخت مگیر

ای داور بخشندهٔ بخشاینده

ما را سرو سودای کس دیگر نیست

از عشق تو پروای کس دیگر نیست

جُز تو دگری جای نگیرد در دل

دل جای تو شد جای کس دیگر نیست

در بارگهت سگان ره را بار است

سگ را بار است و سنگ را دیدار است

چون سگ صفت سنگدل از رحمت تو

نومید نیم که سنگ و سگ را بار است

من بندهٔ عاصیم رضای تو کجاست

تاریک دلم نور و ضیای تو کُجاست

ما را تو بهشت اگر به طاعت بخشی

آن بیع بود لُطف و عطای تو کجاست

دل درد تو را بجحان مداوا نکند

در عشق تو جان ز غم محابا نکند

ما راز غمت بکس نگوییم اگر

بوی جگر سوخته رسوا نکند

تا در رهٔ عشق ا و مجرد نشوی

هرگز زخود خویش بیخود نشوی

دنیا همه بند تو است بر درگهٔ او

در بند قبول باش تا رد نشوی

یارب ز شراب عشق سر مستم کن

در عشق خودت نیست کن وهستم کن

از هرچه ز عشق خود تهی دستم کن

یکباره به بند عشق پا بستم کن

ای دوست بجملگی تو را گشتم من

حقا که دراین سخن نه ذوق است و نه فن

گر تو ز خودی خود برون جستی پاک

شاید صنما بجای تو هستم من

با صنع تو هر مورچه رازی دارد

با شوق تو هر سوخته سازی دارد

ای خالق ذوالجلال نومید مکن

آنرا که بدر گََهَت نیازی دارد

دل کیست که گوهری فشاند بی تو

یا تن که بود که ملک راند بی تو

واله که خود راه ندارد بی تو

جا ن زهره ندارد که بماند بی تو