چو شیر خدا از پی کارزار

برآهیخت آن آذر آبدار

بزد برصف کین چو باد وزان

فرو ریخت سرها چو برگ رزان

همی خورد زخم و همی کشت مرد

[...]

زدورش چو عمر و بن حجاج دید

بدان رودبانان خروشی کشید

که اینک چو سیل دمان شهریار

به تک رانده آید سوی رودبار

شهی بر زده آستین یلی

[...]

دویدند یکسر برون با شتاب

گرفتند شه را عنان و رکاب

زهر سو به دامانش آویختند

سرشک از جهان بین فرو ریختند

بگفتند: شاها سرا سرورا

[...]

بیامد به بالین او کرد جای

به زانو گرفت آن سر عرش سای

ز بیننده مانند بارنده میغ

ببارید اشک و بگفت ای دریغ

که از تیشه ی کین و بیداد مرگ

[...]

بیامد در آن لحظه با اشک وآه

نوان شهربانو به نزدیک شاه

بیازید بر دامن شاه چنگ

ز خون مژه خاک را کرده رنگ

همی گفت زار ای پناه زمن

[...]

نشست از بر باره ی تیز گرد

دگر باره آهنگ پیگار کرد

بزد نعره چون حیدر پرشکوه

مبارز طلب کرد از آن گروه

به رزمش نیامد کسی زان سپاه

[...]

چو درویش از خویشتن رسته ای

دل اندر ره نیستی بسته ای

ز تاج تولا سرش تاجدار

زهر ترک آن ترک جان آشکار

زچهل تارش این نکته بودی عیان

[...]

زخلق جهان رشته بگسیخته

به خاک آبروی هوس ریخته

رخ از مالک و مال جهان تافته

که اندر دلت نور جان تافته

تهی جانت از تابش نور نیست

[...]

یکی پیک پیکان اجل سوی او

دوانید کای شه نوانی مجو

دل‌آرام را چشم بر راه توست

همه کار وصلش به دلخواه توست

بدان تیر از ترکش بوالحنوق

[...]

یکی نقطه شد میمنه و میسره

ز شمشیر شه گرد آن دایره

سواری که آن تیغ بر وی رسید

دگر چهره ی زندگانی ندید

شد از باد گردان رزم آزمای

[...]

دم واپسین من آمد فراز

بیایید و سیرم ببینید باز

شنیدند چون بانگ وی بانوان

به سویش دویدند زار و توان

بدیدند شه را ولیکن چه شاه

[...]

به ناگه خروشی ز خرگاه خاست

یک ویله از بانوان گشت راست

برادر پسر بود شه را یکی

گرانمایه فرخنده فرکودکی

بهشت و بهارش دو تن بنده بود

[...]

ره پویه بر بارگی بسته شد

همه صف به بدخواه بگسسته شد

زبیم شرر بار شمشیر شاه

بد اندیش از مرگ جستی پناه

گریزنده از پیش آن شاه تفت

[...]

نهاد آن گهی دست بر روی دست

نگه را به یال تکاور ببست

چو از شاه، شمر پلید این پدید

ز شادی دل تیره اش بردمید

بگفت: ای سپه کارما شد به کام

[...]

نهشتی نشانی ز مردانشان

که بودند هر یک به مردی، نشان

در این دشت ماندی به جا چند زن

گرفتار یک دشت شمشیر زن

دگر کودکی چند نابرده روز

[...]

بگفتند: کای داور دادرس

که فریاد رس نیست غیر از تو کس

تویی آنکه گیری جزا را تو سخت

همی بینی این مردم تیره بخت

چه سازند با پور پیغمبرت

[...]

گرفتی همی از زمین، گرم خاک

فشاندی به زخم تن چاک چاک

به شکرانه پوزش بیاراستی

شکیب از خدای جهان خواستی

به ناگاه اهریمنی تیغ زن

[...]

تنی دید مانند لاله ستان

پر از غنچه ی ناوک جانستان

ز خونش به هر سو روان جویبار

زمین بلا را شده آبیار

چو نیکو خداوند خود را شناخت

[...]

یکی پور بودش به پرده سرای

سمن بوی، گل روی و خورشید رای

دل شاه آکنده از مهر او

رخ روشنش تازه با چهر او

نرفته بر او سال بیش از چهار

[...]

زهر سو بدو ناکسان تاختند

گشادند پیکان و تیغ آختند

گرفتند گردش سران سپاه

ازاین گفته جویم به یزدان پناه

بزد خولی آن زشت ناپاکخوی

[...]