در عمر درنگ نیست ممکن، بشتاب

آن قدر که ممکن است از وی دریاب

ترسم که چو خواجه سر برآرد از خواب

عمری یابد گذشته و خانه خراب

چون رفت رقیب عمر دریاب ای دل

زین بیش مکن به لهو اشتاب ای دل

از دست برفت عمر دریاب ای دل

ور مرده نئی درآی از خواب ای دل

دردا که به هرزه زندگانی بگذشت

وندر شب غم روز جوانی بگذشت

افسوس که عمرم که ازو هر نفسی

صد جان ارزد به رایگانی بگذشت

ماهی امید عمرم از شست برفت

بی فایده عمرم چو شب مست برفت

عمری که ازو دمی جهانی ارزید

افسوس که رایگانم از دست برفت

جان گر به تن آباد بود هیچ بود

دل گر به جهان شاد بود هیچ بود

باد است یقین کاساس عمر تو بدوست

بنیاد که بر باد بود هیچ بود

در دیده زسودای تو دودی دارم

حاصل زغمت گفت و شنودی دارم

سرمایهٔ عمر جمله از دست برفت

بی آنک امید هیچ سودی دارم

قومی شده تا زنده به اسرار جهان

قومی شده بازنده به اسباب زمان

ماییم در این میان نه زاین قوم نه زآن

در حسرت هر دو برده عمری به زیان

عمری که به یاد این و آن می‌گذرد

گویی باد است در خزان می‌گذرد

برمی‌گذری تو از جهان چون شب و روز

می‌پنداری که این جهان می‌گذرد

بی قدر دلا چو خاک کو خواهی شد

در آتش حرص و آرزو خواهی شد

اینجا چو تمام داده ای عمر به باد

آنجا به کدام آبرو خواهی شد

چون جمله خطا کنی صوابت چه بود

مقصود تو زاین عمر خرابت چه بود

انصاف بده چون تو بخواهی رفتن

گویند چه کرده ای جوابت چه بود

شد عمر خراب زار رو برنامد

صد روز فرورفت و غرض برنامد

دردا که به غربیل وفا عالم را

سر برکردیم و عمر بر سر نامد

گر می خواهی که روز و شب گردی شاه

باید که زننگ خلق گردی آزاد

زینها نشود هیچ خرابی آباد

مشتی دونند که خاکشان بر سر باد

بر اهل هنر کار پریشان بهتر

اومید کمال نیست نقصان بهتر

یک لقمهٔ نان خشک نزد عقلا

بی درد سر از ملک سلیمان بهتر

ای دل تو اگر به گوشه ای بنشینی

هر لحظه هزار راحت دل بینی

مشغول تو گردند هم عالمیان

از شغل جهان دامن اگر در چینی

خود را تو اگر عشوه دمادم ندهی

دردیش به صد هزار مرهم ندهی

والله اگر لذت عزلت بچشی

از فقر دمی به ملک عالم ندهی

یا رب چه خوش است بر جهان خندیدن

بی واسطهٔ چشم و دهان خندیدن

بنشین و سفر کن که به غایت خوب است

بی زحمت پا گرد جهان گردیدن

از بند خود ار دلم رهایی یابد

شک نیست در آن که روشنایی یابد

یا رب تو مرا زخلق بیگانه بکن

تا با تو دل من آشنایی یابد

آدم که همی زد دم بی درمانی

ترسم که تو آن دم بزنی درمانی

زنهار که درماندهٔ هر در نشوی

گر درمانی به که زره درمانی

با دست تهی پرهوسان را چه دهند

پیداست که بی دسترسان را چه دهند

گویند مرا که با تو دلدار چه کرد

من هیچ کسم هیچ کسان را چه دهند

از دست اجل جان نبرد زاینده

بر کس بنماند این جهان پاینده

بر باد نهاده شد بنای من و تو

بر باد بنا کجا بود پاینده