اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الثانی عشر: فی الوصیة و الاسف علی مافات و ذکر الفناء و البقاء و ذکر مرتبته و وصف حالته رضی الله عنه
»
شمارهٔ ۲۶
با دست تهی پرهوسان را چه دهند
پیداست که بی دسترسان را چه دهند
گویند مرا که با تو دلدار چه کرد
من هیچ کسم هیچ کسان را چه دهند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این بیت‌ها به بیان احساس پریشانی و ناکامی شاعر در عشق می‌پردازند. او در اشاره به بی‌ثمری و فقر عاطفی خود می‌گوید که در زندگی با دست خالی، چه می‌توان به عاشقان بی‌نصیب داد. همچنین، از سوال دیگران درباره وضعیت عاشقانه‌اش سخن می‌گوید و به نوعی می‌خواهد بگوید که او هیچ چیز و هیچ کسی را نمی‌تواند در این زمینه به خود اختصاص دهد. در کل، احساس تنهایی و ناامیدی در عشق در این ابیات به وضوح مشهود است.
هوش مصنوعی: اگر کسی چیزی برای ارائه نداشته باشد، نمی‌تواند به خواسته‌های دیگران پاسخ دهد، و معلوم است که به کسانی که در دسترس نیستند هم چیزی نمی‌توان داد.
هوش مصنوعی: می‌گویند به من که معشوقت با من چه کرده است، من هیچ اهمیتی به هیچ‌کس و هیچ چیز نمی‌دهم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.