دست من و دامن تو امشب زنهار

از دامن صبح امشبی دست بدار

خون من و گردن تو امشب تا روز

در گردن صبح امشبی دست مدار

ای شب تو ره وصل سحرگه مَسپَر

وای صبح تو امشبی به شب در منگر

ای شب تو بگفتی که منم پردهٔ وصل

وز پرده برون میای واین پرده مَدَر

آن شب که زبختم گرهی بگشاید

شب بین که چه کوتاه قبا می آید

یا رب تو به شب وصل سحرگه منمای

تا صبح فراق شب مرا ننماید

من در غم تو مُردم و تو بی غم از این

نپسندی اگر کنند با تو هم از این

از تو چو به دیدنی قناعت کردم

تو نیز روا مدار آخر کم از این

بالله ترفقوا بقلب مجروح

وارحم دنفا بین یدیکم مطروح

قد سیّرنی الفراق ابکی وا نوح

من غاب عن الحبیب لابدّ یَنوح

بی دیدن تو بیم هلاک است مرا

پیراهن صبرم همه چاک است مرا

وز فرقت دیدار تو ای جان و جهان

یا رب چه عظیم دردناک است مرا

تا مهر تو در سینه نهان است مرا

سیلاب زدیدگان روان است مرا

در هجر تو ای قبلهٔ جان و دل من

این تیر قدم همچو کمان است مرا

شمع ارچه زآتش همه تن پر نور است

پیوسته به رنگ عاشق مهجور است

مانندهٔ فرهاد به غم می سوزد

مسکین مگر از صحبت شیرین دور است

هنگام وداع آمد آن سرو بلند

گریان گریان که آخر این هجران چند

او از سخنان خوش مرا دل می برد

دل در تن از آرزوی او جان می کند

یارم به سفر چو راه رفتن بگزید

نرگس دیدم ازو روان مروارید

بیچاره دلم در پی او می نگرید

می گفت که الوداع و خون می بارید

روزی دو سه از وصل تو بودم دلشاد

وز بند هوس شبی دو، دل گشت آزاد

خواهد که دهد فراق، عیشم بر باد

آری که فراق تو به روز من باد

گر ماه شوی به جز محاقی نبود

ور زهره شوی جز احتراقی نبود

این صحبتها که در جهان می بینی

چون در نگری به جز فراقی نبود

وصل ارچه که دیده را منوّر دارد

کام دل را چو شهد و شکّر دارد

ناگاه برون جهد فراقی زکمین

صافی شده وصل را مکدّر دارد

صحرای جهان بی تو مرا تنگ آید

بی روی توَم جهان سیه رنگ آید

آن نشنیدی که در مثلها گویند

محنت زده را ز هر سویی سنگ آید

شب دوش نقاب قیر بر رخ چو کشید

از هجر توَم جان به لبان خواست رسید

در خواب خیال تو چو آمد برمن

با روی تو سیر دیدنم صبح دمید

داماد خیال را نثاری نرسد

ناخورده شراب را خماری نرسد

آن کس که غریق بحر هجران تو نیست

هرگز به لبی یا به کناری نرسد

یار ارچه زمن هیچ نمی آرد یاد

هست این دلم از یاد غمش دایم شاد

نیشی کز هجر بر دل ریشم زد

صد چشمهٔ خون زچشم من بیش گشاد

ماییم زدل دور و ز دلبر مهجور

در درد بمانده ایم وز درمان دور

سبحان الله این چه پریشانیهاست

جان خسته و دل سوخته و تن رنجور

او را چه تمتّع از جوانی باشد

کش بی تو حیات و زندگانی باشد

بیزارم از آنک سر برآرم بی تو

گر خود همه عمر جاودانی باشد

چون دید دل من اثر سوز فراق

شد منهزم از لشکر پیروز فراق

او از سر آرزو به کلّی برخاست

خواهی شب وصل باش خواه روز فراق