زین سان که مراست از تو در سینه سرور

می ترسم از آنک خواجه گردد مغرور

مغرور مشو که شاهد ما معنی است

نزدیک میا تا نکنی صورت دور

ای دل نفس تو می شمارند آخر

بنگر که رقیبان به چه کارند آخر

عالم باغی است و خلق مانند گلند

گلها همه یک بوی ندارند آخر

آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر

چون طالب منزلی تو در راه بمیر

عشق است نشان زندگانی ورنه

زین سان که تویی خواه بزی خواه بمیر

ای دل مطلب رخ جهان آرایش

زنهار منه پای تو در دریایش

گر پات فرو شود، که دستت گیرد؟

ور دست درآورد، که دارد پایش؟

اندر همه عمر من شبی وقت نماز

آمد بر من خیال معشوق فراز

بگشود زرخ نقاب و می گفت به راز

باری بنگر که از که می مانی باز

با آنچ گسستنی است در پیوستی

وآنجا که گذشتنی است خوش بنشستی

امروز گل است و خار از پس بینی

فردات کند خمار کامشب مستی

هر چیز که او گفت چنان است همه

آن است یقین دگر گمان است همه

این قدر یقین بدان که هر سود که هست

گر نیست سزای او زیان است همه

زنهار مگو که رهروان نیز نیند

یا همنفسان بی نشان نیز نیند

زین گونه که تو محرم اسرار نئی

پنداشته ای که دیگران نیز نیند

تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما

بیرون نشود زکاسه و کوزهٔ ما

می خندد روزگار و می گرید عمر

بر طاعت و بر نماز و بر روزهٔ ما

هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

بی خود به تواضع آردت می به از آن

نیکی و غرور دور دارد زخدای

بد بودن و اعتراف در پی به از آن

تا زآینه زنگ را کسی نزداید

ممکن نبود که قابل نفس آید

نفس آینهٔ عقل تو شد پاکش دار

کز پاکی تو تو را به تو بنُماید

آن باش که دلها به تو مایل گردد

تا هرچ بداست از تو زایل گردد

اوصاف ذمیمه را زخود بیرون کن

تا روح تو در جسم تو کامل گردد

مرد آن نبود که ظاهر آرای بود

تا در دل و جان مردمش جای بود

مردانه درآی و باطن آرایی کن

کآن زن باشد که ظاهر آرای بود

تا با خودم از عشق خبر نیست مرا

جز بر در دل هیچ گذر نیست مرا

چون من به میان نیم تُوی حاصل من

جز من به تو مانعی دگر نیست مرا

سبحان الله که چه زیانم خود را

بر باد هوا همی نشانم خود را

نیکان خود را هنوز بد دانستند

من نیک بدم و نیک دانم خود را

زآن باده که در مجلس آن شاه دهند

بی زحمت ساقی به سحرگاه دهند

خواهی که کمال معرفت دریابی

از خود به درآ تا به خودت راه دهند

تا ظن نبری که خوی دد نیست مرا

یا آلت جنگ یک دو صد نیست مرا

بد زآن نکنم که بد کنم بد باشد

واین عادت بد که نیست بد نیست مرا

یا در راه او به جان طلب معنی را

یا کم بکن از سر زبان دعوی را

خراز پی آن است که بار تو کشد

تا چاکر خر کنی چرا عیسی را

می باید ساختن گرت برگ صفاست

با نیک و بد و خرد و بزرگ و کژ و راست

با آتش و آب و باد باید بودن

واندر حرکت چو گرد باید برخاست

بگذار بدی که در من از وی صد نیست

چد بد که مرا امید نیکی خود نیست

افسوس که خلق را امید نیک است

اندر من و سرمایهٔ من جز بد نیست