اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات
»
شمارهٔ ۱۰
بگذار بدی که در من از وی صد نیست
چد بد که مرا امید نیکی خود نیست
افسوس که خلق را امید نیک است
اندر من و سرمایهٔ من جز بد نیست
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر احساس نارضایتی و ناامیدی خود را بیان می‌کند. او می‌گوید که در وجودش چیزی جز بدی نیست و امید به نیکی در او وجود ندارد. در عوض، مردم دیگر امید نیکی دارند، اما او فقط با بدی سر و کار دارد و از این وضعیت افسوس می‌خورد.
هوش مصنوعی: اجازه بده که بدی‌هایی که در وجودم هست، کم‌اهمیت باشد؛ چرا که بیرونی‌ها خوب نیستند و من هم به خوبی در خودم امیدی ندارم.
هوش مصنوعی: متاسفم که مردم به من امیدهای خوبی دارند، در حالی که من فقط بدی‌ها و نکبت‌ها را دارم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
آن را که حیوتش آن بت شاهد نیست
در مذهب کفر زاهد و عابد نیست
کفر آن باشد که خود تو شاهد باشی
چون کفر چنین است کسی واحد نیست
ای حور سرشت هیچ چیزت بد نیست
وز حسن تو ماه را یکی از صد نیست
آن چشمه که حوض کوثرش می‌خوانند
گر هست دهان توست ور نی خود نیست
همه نیکند هیچ خود بد نیست
آنکه نیکو نباشد آن خود نیست
جز یکی نیست در همه عالم
صد مگو ای عزیز من صد نیست
هرچند که سیل آرزو را سد نیست
هرچند توقع بشر را حد نیست
با کم غرضی اگر کنی خوب نظر
کابینه امروزی ما پر بد نیست
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.