بی باد تو آب و گل ما هیچ بود

بی عشق تو جان و دل ما هیچ بود

از ذکر تو یک نفس اگر وامانیم

در هر دو جهان حاصل ما هیچ بود

ای خدمت تو سعادت و پیروزی

مولای تو بودن سبب بهروزی

از خدمت تو دست ندارم که زتو

هم عمر فزون می شود و هم روزی

هر جا[ن] که شنیده است ندای دردت

بر دوش دل افکند ردای دردت

با درد تو دل کیست که درمان طلبد

صد جان عزیزان به فدای دردت

آنها که درین جهان زغوغا برهند

از خرسندی و از مدارا برهند

یا رب تو بدانچ هست خرسندی ده

تا ما برهیم و خلق از ما برهند

توفیق کسی را که موافق باشد

حالش همه با عشق مطابق باشد

یا رب تو مرا اگر نیم لایق عشق

در کار کسی کن تو که عاشق باشد

چون معترفم بدانچ سرمستی هست

در حضرتت افلاس و تهیدستی هست

من آنِ توَم، تو را چه باشد؟ هیچی

تو آن منی مرا همه هستی هست

بر جان منت دسترسی نیست که نیست

واندر دلم از تو هوسی نیست که نیست

تنها نه منم چنین که در جمله جهان

زین سان که منم از تو کسی نیست که نیست

بیچاره دل شکسته چون بستهٔ تست

بی مرهم وصل هر زمان خستهٔ تست

چون می گسلی از آنک پیوستهٔ تست

گر بستهٔ تست دل نه بشکستهٔ تست

کس نیست که چون من زتو دل تافته نیست

سررشتهٔ وصل تو کسی بافته نیست

لطف تو مگر دست بگیرد، ورنه

راه تو به پای چون منی یافته نیست

تا خاک تو کحل دیدهٔ ما گردد

در دیدهٔ ما سرّ تو پیدا گردد

یا رب تو به فضل خویش جایی برسان

زان پیش که این دو رشته یکتا گردد

بر من در رحمت که گشاید جز تو

شادیّ دل من که فزاید جز تو

از گرد ره تو سرمه ای ساخته ام

زان در چشمم کسی نیاید جز تو

در دیدهٔ دیده ام تویی بینایی

در لفظ و عبارتم تویی مبنایی

در هر قدمم راه تو می بنمایی

ای من تو شده تو من چه می فرمایی

من خواجهٔ عالمم تو معبود منی

مقصود جهانم و تو مقصود منی

هر جا که دلی است شاهدی می طلبد

من شاهد حضرتم تو مشهود منی

یا رب تو حلاوتی به جانم برسان

وز هجر زمانه با وصالم برسان

جز تو همه ناقصند در عین وجود

ای کامل مطلق به کمالم برسان

ای لطف تو زهر نیستی را تریاک

وای قهر تو از نیستی ما بی باک

از خاک ترابی که کنی آب حیات

پس آب حیات را مریزان در خاک

یا دم بی غم مرا تو بی غم گردان

مقصود من خسته میسّر گردان

بنمای مرا روی، مکن، این خوش نیست

تو با من و من بی تو چنین سرگردان

ای در عالم عیان تر از هر چه عیان

در بی چونی نهان تر از هر چه نهان

نزدیک تری به بندگان از رگ جان

ای دورتر از هر چه بود عقل گمان

بردارد اگر بر درش افکنده شویم

آزاد کند زصدق اگر بنده شویم

ای آنکه زمرده زنده بیرون آری

ما را نفسی ده که بدان زنده شویم

زین گونه که حال ماست ای بار خدای

گر دست نگیری تو در آییم از پای

[یا] صبر کرامت کن و تسلیم و رضا

یا صدمت قهر خویش ما را منمای

ای آنک تو را همه صفت احسان است

با عفو تو طاعت و گنه یکسان است

زان کرده نگاهی که دلم ترسان است

گر عفو کنی به نزد تو آسان است