پس پناه آور به حق از مکر دیو

تا امان یابی مگر از مکر و ریو

در تو آرد صد هزاران مکر و ریو

می کند جنس ملک را عین دیو

بود ک ه ز ارشادش شوی ایمن ز دیو

وارهد جانت مگر از مکر و ریو

به دل و جان نهفته گوی که دیو

نبرد پی بدان به حیله و ریو

مذمت کنندش که رزق است و ریو

ز مردم چنان می گریزد که دیو

برآمد چنان زان دو لشکر غریو

که می‌جست هر سو به لا حول، دیو

ز تیغ و سنان بس که خوردند ریو

رمیدند گردان ز آهن چو دیو

به یاری خواستن با گیرت نیو

از آنجا شد به درگاه مهادیو

پس از مردن شد آهو صورت دیو

شناسا گشت صیادش از آن ریو

نباشد دوستی دیو جز ریو

به مردم عشق می زیبد نه با دیو

قدم در پیش ماند وگفت با دیو

که دیوا در گذر زین شیوهٔ ریو

غرض آن بود زان تزویز و زان ریو

که گردد حور را دل مایلِ دیو

چه جای جنگ و نیرو با چنین دیو

که معلومست مردیهای سگریو

پریزادم ندانم شیوه ریو

که جز طاعت نبوده کارِ من دیو

بگفتا باد لعنت بر تو ای دیو

که نشناسی دگر کاری بجز ریو

حوابش داد انگد راست با دیو

که آخر شد دل دانا بدین ریو

به نزد رام برد آن صورت دیو

به گوشش گفت پنهان گفتهٔ ریو

بلند است ازین دخمه هر سو غریو

نه گشواد را شاد دارد نه گیو

فریبا نگردی به نیرنگ دیو

چه معنی دهد، صورت رنگ و ریو

خیزد از جان، دمی هزار غریو

کاید از در درون پری یا دیو؟!