گفت پیغامبر که هر که از یقین

داند او پاداش خود در یوم دین

پس عیان بودی نه غیب ای شاه این

نقش دین و کفر بودی بر جبین

کان چه دارد وین چه دارد می‌گزین

زانک کم‌یابست آن در ثمین

لیک پوشیده نباشد بر تو این

کز همه اعضا دو چشم آمد گزین

خلق بی‌پایان ز یک اندیشه بین

گشته چون سیلی روانه بر زمین

چون ستاره با ستاره شد قرین

لایق هر دو اثر زاید یقین

فایدهٔ دیگر که هر خشتی کزین

بر کنم آیم سوی ماء معین

زانک دل حوضست لیکن در کمین

سوی دریا راه پنهان دارد این

گوید ای بنده تو رو بر صدر شین

من بگیرم کفش چون بندهٔ کهین

چون برید و داد او را یک برین

همچو شکر خوردش و چون انگبین

چون خلیل از آسمان هفتمین

بگذرد که لا احب الافلین

زانک از کون و فساد است و مهین

حادثست و محدثی خواهد یقین

چونک گردانید سر سوی زمین

در کمی و خشکی و نقص و غبین

ور نگوساری سرت سوی زمین

آفِلی، حَق لا یُحِبُّ الْآفِلین

گل بر آرند اول از قعر زمین

تا به آخر بر کشی ماء معین

تو عسل ما سرکه در دنیا و دین

دفع این صفرا بود سرکنگبین

پس مرا دست دراز آمد یقین

بر گذشته ز آسمان هفتمین

گرچه شاهی، خویش فوقِ او مبین

گرچه شهدی، جز نباتِ او مچین

زاریی می‌کن چو زورت نیست هین

چونک کوری سر مکش از راه‌بین

گفت والله از حسودی گفت این

ورنه خرسی چه نگری این مهر بین