کشند ار صف ز طهران تا به تجریش

نبینی‌شان به صف یک مو پس و پیش

ز اصلاحش چه می خواهی از این بیش

که نبود در وزارتخانه یک ریش

مقدس زاده اند از مادر خویش

گناهست ار کنی مرغانشان کیش

رفت کند هرچه مَرال است و میش

برخیِ بازویِ توانایِ خویش

گاه یکی بوسه ببخشی ز خویش

مدّتش از مدّت سی بوسه بیش

هر که نهند پایِ جَلادت به پیش

عاقبت از پیش بَرَد کار خویش

هی بریدی آن و هی از جیب خویش

پنبه می چسباند بر آن زخم ریش

ای شوکت ای شکسته دل دوستان خویش

بر جان عاشقان مزن از هجر خویش نیش

گر بنگری در آینهٔ قلب خویشتن

بینی به خود ارادت یاران زپیش بیش

اوقات دوستان مکن از زهر عشوه تلخ

[...]

زین خداوندان گر یک تن بیتی گوید

که ز نادانی خود نیز نداند معنیش

میر قابوس ببایدش نوشتن و آنگاه

ز افسر سنجر سازند به تذهیب طلیش

پس بیارایند او را به دو صدگونه نگار

[...]

اینانند آنان که دو سه ماه ازین پیش

آوردمشان از رز زی مصطبهٔ خویش

وانگه به لگد کردم پشت و برشان ریش

چونان بنهادمشان یک روز کم و بیش

در جهل مباش و دانش اندیش

کز جهل نرفت کاری از پیش

زنهار به فکر کار خود باش

بیگانه چنین مباش از خویش

با داروی فکر تا توانی

[...]

بر یاد نگار عیسوی کیش

کردیم سفر به ملک اطریش

درویشانه گذشتم از خویش

کز عشق‌، شهان شوند درویش

چاپ شد آثار استادان پیش

شاعران را تازه شد آیین وکیش

کرد قزوین را دگر ره پایتخت آن پاک کیش

و ز شه عثمانی و روسش سفیر آمد به‌پیش

شاه ترکستان به ‌ناگه رانده گشت از ملک ‌خویش

شد به سوی شاه و یاری خواست با حال پریش

شه نهاد او را ز یاری مرهمی بر قلب ریش

[...]

این زبردستی چو از نادر بدید ان زشت کیش

روی واپس کرد و راه اسپهان بگرفت پیش

رفت نادر در پیش چون شیر در دنبال میش

دید چون اشرف سپاهی در قفا زاندازه بیش

خه‌راست‌از خثمانیان‌جیشی بهٔاری‌سه‌ری خ‌ریش

[...]

فسحت ملکیش ز اندازه بیش

با نظری تنگ‌تر از مشت خویش

گرچه ‌ز حشمت‌ به حوالیش جیش

ساده ‌چو سقراط ‌و فلاطون ‌به ‌عیش

هند، صدف‌وار دهان برد پیش

قطره فروبرد و فروشُد به خویش

شوم‌، گیرم ره ملک ری از پیش

مگر جویم در او کام دل خویش

چو می خوردی خیال بد میندیش

که از مستی خیال بد شود بیش