زمین بوسه داد آفرین گسترید

سه ساله همه یاد کرد انچه دید

ز ناگه بَرِ مرغزاری رسید

درختان بار آور و سبزه دید

جدا هر یکی هر شگفتی که دید

همی گفت هر گونه و او شنید

دو منزل چو بگذشت جایی رسید

برهنه بسی مردم افکنده دید

هوا زی جهان پهلوان را بدید

که در سایه گل همی مل کشید

چو دایه رخ ماه بی رنگ دید

بپرسید کت نو چه انده رسید

یکی بند بر جانم آمد پدید

که دارد به دریای بی بن کلید

یکی جام زرین به کف پُر نبید

چو لاله می و جام چون شنبلید

بدو گفت کانت به گوهر رسید

بر شادی از رنجت آمد پدید

بتو داشتم عود هندی امید

کنون هستی از آزمون خشک بید

چو گرشاسب نزدیکی دژ رسید

ز که دیدبانش جرس برکشید

سر از سنگ او پهلوان درکشید

ازو رفت و شد در زمین ناپدید

همان گه شه کابل اندر رسید

همه دشت و که کشته و خسته دید

درفش شه کابل آمد پدید

سپاه از پسش یکسر اندر رسید

غو دیده بان از برِ مه رسید

که آمد درفش سپهبد پدید

چو نزدیکی خیل دشمن رسید

سواری صد آمد طلایه پدید

سپه را سبک پهلوان صف کشید

جدا جای هر سرکشی برگزید

ز فرمان او گشت گیتی پدید

جزو هر چه هست از بن او آفرید

وز آنجا سپه سوی کاول کشید

برشهر لشکر فرود آورید

سنانم به مغز تو دارد امید

همین داده ام کرکسان را نوید