هم اندر بَر کُه رده برکشید

سزا جای ده پهلوان برگزید

به برگستوان زنده پیلی سپید

برو تختی از زر چو تابنده شید

ز کردار این کودک نو رسید

ندانم دگر تا چه خواهم کشید

به دامادی چون تو دارم امید

کجا ساخت هرگز سیه با سپید

و ز آن سو بهو چون فرسته رسید

غمی گشت کآن زشت پاسخ شنید

چنین گفت کای گشته از جان نُمید

تهی از هنر همچو از بار بید

چه نرگس چه نو ارغوان و چه خوید

چه شب بو چه نیلوفر و شنبلید

وزان آب شادی کش از رخ دوید

همه سبزه و داروی و گل دمید

به دوری ز خویشانت آرد نُوید

نمایدت طمع و نشاند نمید

از آغاز بُد جنبشی کافرید

که از زیر آن گرمی آمد پدید

ز گیتی هوا بُد نخستین پدید

خدای اندرو جنبشی آفرید

که چیزی بود چون به دیدن رسید

بنا چیز گردد چو شد ناپدید

همه نام و دانش که از وی رسید

ببد نیست و او نیز شد ناپدید

زمین سر به سر گفتی از پیش شید

ز کافور در چادری بُد سپید

تو دانی یکی قطره آب آفرید

که باشد درو هر دو گیتی پدید

همه کوهش از رنگ گل ناپدید

همه راغ پُر سوسن و شنبلید

سپهدار شد خیره‌دل کآن شنید

همی‌گفت کس زور ازینسان ندید

چرا ز آن که سود اندر او ناپدید

تن پاک را کرد باید پلید

سریری ز زر بر دو پیل سپید

ز یاقوت تاجی چو رخشنده شید

چو این آگهی نزد اثرط رسید

گل شادی اندر دلش بشکفید