چو بهری ز تیره شب اندر چمید

کی نامور پیش چشمه رسید

چو از کوه خورشید سر برکشید

ز چشم مهان شاه شد ناپدید

چو برف از زمین بادبان برکشید

نبد نیزهٔ نامداران پدید

اگر شاه شد از جهان ناپدید

چو باد هوا از میان بردمید

همی گفت گودرز کاین کس ندید

که از تخم کاووس بر من رسید

کنون دیگر از چشم شد ناپدید

که دید این شگفتی که بر من رسید

چو لهراسب گفتار دستان شنید

بدو آفرین کرد و دم درکشید

که یزدان شما را بدان آفرید

که روی بدیها شود ناپدید

صبح آمد و علامت مصقول بر کشید

وز آسمان شمامهٔ کافور بر دمید

گویی که دوست قُرطهٔ شَعر کبود خویش

تا جایگاه ناف به عمدا فرو درید

در شد به چتر ماه سنانهای آفتاب

[...]

بگشای چشم و ژرف نگه کن به شنبلید

تابان به سان گوهر، اندر میان خوید

بر سان عاشقی که ز شرم رخان خویش

دیبای سبز را به رخ خویش بر کشید

کوی و جوی از تو کوثر و فردوس

دل و جامه ز تو سیاه و سپید

رخ تو هست مایهٔ تو، اگر

مایهٔ گازران بود خورشید

دو دیدهٔ من و از دیده اشکِ دیدهٔ من

میانِ دیده و مژگان ستاره‌وار پدید

به جَزع ماند یک بر دگر سپید و سیاه

به رشته کرده همه گرد جَزع مروارید

زاغ بیابان گزید خود به بیابان سزید

باد به گل بر بَزید گل به گل اندر غژید

یاسمن لعل‌پوش سوسن گوهرفروش

بر زنخ پیلگوش نقطه زد و بشکلید

دی به دریغ اندرون ماه به میغ اندرون

[...]

یک نیم رخت الست منکم ببعید

یک نیم دگر ان عذابی لشدید

بر گرد رخت نبشته یحی و یمیت

من مات من العشق فقد مات شهید

آورد صبا گلی ز گلزار امید

یا روح قدس شهپری افگند سفید

یا کرد صبا شق ورقی از خورشید

یا نامهٔ یارست که آورد نوید

گوشم چو حدیث درد چشم تو شنید

فی‌الحال دلم خون شد و از دیده چکید

چشم تو نکو شود به من چون نگری

تا کور شود هر آنکه نتواند دید

هر چند که دیده روی خوب تو ندید

یک گل ز گلستان وصال تو نچید

اما دل سودا زده در مدت عمر

جز وصف جمال تو نه گفت و نه شنید

سحر گه به نزدیک ایشان رسید

به کام دل خویشتن شان بدید

ربیع ابن عدنان بدو بنگرید

دو تا گشته پیری جهان دیده دید

ربیع ابن عدنان چو او را بدید

یکی نعره ای از جگر برکشید