به آب اندرست این زمان ناپدید

پی او ز گیتی بباید برید

به دژخیم فرمود تا برکشید

ز رخ پرده شوم را بردرید

ز خشکی چو بانگ برادر شنید

بر او بدتر آمد ز مرگ آنچه دید

چو یزدان پرستنده او را بدید

چنان نوحهٔ زار ایشان شنید

سپهر بلند ار فراوان کشید

همان پردهٔ رازها بردرید

ز خون لعل شد ریش و موی سپید

برادرش گشت از جهان ناامید

ز کردار بد بر تنش بد رسید

مجو ای پسر بند بد را کلید

کسی نیز کاووس کی را ندید

ز کین و ز آوردگاه آرمید

بپوشید پس جامهٔ نو سپید

نیایش کنان رفت دل پر امید

چو نزدیک دستان و رستم رسید

بگفت آن شگفتی که دید و شنید

نه در کشوری دشمن آمد پدید

که تیمار آن بد بباید کشید

بدان آرزو دارم اکنون امید

شب تیره تا گاه روز سپید

چو گودرز پیش تهمتن رسید

سرشکش ز مژگان به رخ برچکید

شهنشاه چون روی ایشان بدید

به پرده در آوای رستم شنید

چو بشنید زال این سخن بردمید

یکی باد سرد از جگر برکشید

چو کیخسرو آن گفت ایشان شنید

زمانی بیاسود و اندر شمید

ندانم بر او بر چه خواهد رسید

کجا خواهد این تاج و تخت آرمید

به ایران رسید آنچه بد شاه دید

که تیمار او گیو چندی کشید

کجا دختر تور ماه آفرید

که چون او کس اندر زمانه ندید

به ره بر یکی چشمه آمد پدید

جهانجوی کیخسرو آنجا رسید