در آن دست خاکی تهی ریخته

منادی ز هر سو برانگیخته

خورد شرابی که حق آمیخته

جرعهٔ آن در گِل ما ریخته

آن زری از کان کهن ریخته

وین دری از بحر نو انگیخته

شاخ ز نور فلک انگیخته

در قدم سایه درم ریخته

تا نمکش با شکر آمیخته

شِکَّر شیرین‌نمکان ریخته

آن ز دو گهواره برانگیخته

مغز دو گوهر به هم آمیخته

خاکْ تهی بِه نه درآمیخته

گَرد بود خاکِ برانگیخته

می، نمکی دان جگر آمیخته

بر جگرِ بی‌نمکان ریخته

شمعْ فروزان و شکرْ ریخته

تخت زده غالیه آمیخته

ای غمت اندر دلم آویخته

درد تو با جان من آمیخته

در خم زلفت دل من بیگناه

مانده و بر تار موی آویخته

خیز و به نزدیک من آی و ببین

[...]

عشق با انسان و آن آمیخته

روح اندر خاک دان آویخته

مهر تو در کام جانم ریخته

جان بمهرت از ازل آمیخته

وآمده با من بجنگ آویخته

من چنین از دست او بگریخته

این همه لنگر ز تو آویخته

چون شوی با نور حق آمیخته

عشق باعشاق بین آمیخته

روح اندر خاک دان آویخته

میوه او بود سر آویخته

اندر آن اشجارها بگسیخته

ای غمت در جان من آویخته

نه، که خود با جان من آمیخته

یاد رویت، در نگارستان دل

صد هزاران، مهر و مه انگیخته

غمزه خونخواره ی بی آب تو

[...]

ای فتنهٔ انگیخته، صد جان به هم آمیخته

ای خون ترکان ریخته، با لولیان بگریخته

در سایهٔ آن لطف تو، آخر گشایم قلف تو

در سر نشسته الف تو، زان طرهٔ آویخته

از چشم بردی خوابها، زین غرقهٔ گردابها

[...]

نکته‌ها می‌گفت او آمیخته

در جلاب قند زهری ریخته

چون ز مغناطیس قبهٔ ریخته

درمیان ماند آهنی آویخته