ما نیز خوشتر آنکه بگیریم زلف دوست

آن رشته ئی که محکم از آن عهد ماست اوست

خاص اینکه با دغالیه سای و عبیر بوست

گوئی بباغ رهگذرش زان شکنج موست

بود او مغز مغز و غیر او پوست

کدامین غیر گر باشد کسی اوست

که بیند چشم دل با جلوه دوست

که تا ناخن ز ایوان دماغ اوست

چو پردازد ز هستی مغز تا پوست

بگیرد پوست مغز از هستی دوست

زمینی پادشاهش دولت دوست

سپهری کافتابش طلعت اوست

بود او ملک حق حق ملکت اوست

ملیک مقتدر مالک بهر دوست

مرا گر کژ نباشد ابروی دوست

ستردن را سزد موئیست بر پوست

دل عارف بود وسعتگه دوست

نهایت کی پذیرد منزل اوست

پس زانوی بنشسته ست بر پوست

سر سودائیش بر زانوی دوست

یکی شد مشتبه شد دوست با دوست

ندانم عشق باشد یا رگ و پوست

چو پور دوم آن آشفته دوست

ظهور جان جان در کسوت پوست

بحق رد کرد این هستی که از اوست

ز سر تا پای او شد هستی دوست

بدید دل اگر سنگ و اگر روست

نباشد غیر جان در جامه پوست

زین مغز اگر بیفکنی پوست

اعصاب و عروق و جسم و جان اوست

همان نامه ی آسمانی ازوست

که موبد همی خواندش زند و اوست

بفرمود تا زنده کندندش پوست

که با قیصر روم گشته است دوست

گر جهان دشمن جانند مرا جانان دوست

همه مغز است نصیب من و از آنان پوست

تاکه چوگان سر زلف فکندی بر دوش

ای بسا سر، که به میدان تو برگشته چو، گوست

سرب ار ریزد، و مس جیوه نگردد، زر و سیم

[...]

خداوندا حدیثی با تو گویم

که تصدیقش نماید دشمن و دوست

شکوفه سرزد است از شاخ بادام

ولی بادام من ماند است در پوست

بگو تا پوست از تن برکشندش

[...]

یا بکش خصم را و برکن پوست

یا بدشمن سپار خانه دوست

یا بکش خصم را و برکن پوست

یا بدشمن سپار خانه دوست

یا بکش خصم را و برکن پوست

[...]

چون دوست دشمنی کرد دشمن به از چنین دوست

چون پسته شد تهی مغز در آتش افکنش پوست