ای در طریقت عشق بر خلق گشته هادی

بدرالبدور گردون صدرالصدور نادی

از بسکه حضرتت را مبسوط شد ایادی

اندر بساط فضلت گردون شود منادی

ایوان مکرمت را هستی بزرگ خواجه

مصباح معرفت را روشن ترین ز جاجه

گر باشدت میسر بخشی باهل حاجه

در مصر کنز فرعون در هند گنج راجه

در هوش چون ایاسی در حلم همچو احنف

آگه ز راز توریة دانا ز رمز مصحف

نطقت ز شکرین لب کلکت ز بسدین کف

لذت دهد بشکر مستی برد ز قرقف

گیتی ندیده هرگز اندر نژاد و پروز

ذاتی چو تو مکرم شخصی چه تو معزز

کبشی چو تو مبارز فحلی چو تو مبرز

دلها سوی تو مایل اجسام سوی تو مرکز

ای خواجه کار گیتی چون باژگونه باشد

القاء شبهه را چرخ چون بن کمونه باشد

این شبهه زان وساوس اندک نمونه باشد

وسواس آسمان را بنگر چگونه باشد

قطره بخویش نازد کم شعبه ایست دریا

ذره بخویش بالد کم لمعه ایست بیضا

پشه ز کبر گوید من برترم ز عنقا

کهنه پلاس پیچد بر پرنیان و دیبا

خصم من از جلادت کردست پیشدستی

افسون نیستی خواند بر من بکاخ هستی

زین ره به هوشمندان پیمود جام مستی

تا یکسره گرفتند راه هوا پرستی

دوشم جوابی آمد از خواجه عراقین

کم خون گریست اعضا چون صاحب نطاقین

از خواندنش روان گشت خون بر رخم زماقین

وز خون نگار بستم بر ساعدین و ساقین

دور از جمال آن شه این شکوه باز گویم

راز درون خود را با اهل راز گویم

ساز ترانه زین برگ با برگ و ساز گویم

فصلی ز خنده ی کبک با شاهباز گویم

شیخ العراق مانا سنگ مرا سبک دید

دریای ژرف بودم آب مرا تنک دید

گردون حشمتم را بی اختر و حبک دید

همچون خلیل در خواب انی لاذبحک دید

پنداشتم که آن شه با دوست دوست باشد

در مسلکی که سیرش در خورد اوست باشد

واندر خیال کاری کز وی نکوست باشد

غافل که خالی از مغز یک قطعه پوست باشد

اندر حجاز شد یار و اندر عراق نشناخت

در راه همسفر بود و اندر وثاق نشناخت

محبوب سیمتن را سینه ز ساق نشناخت

کیوان ز مه ندانست ایوان ز کاخ نشناخت

دزدی سه چار هستند شهره درون آن شهر

کنز الغرائب ملک ام العجایب دهر

برده بدزدی و فن از مایه جهان بهر

کرده فریبشان نوش خورده ز جامشان زهر

آن مطربی که میرفت بر آسمان خروشش

با جرعه ای نمودند یکبارگی خموشش

خواندند ورد و افسون بستندچشم و گوشش

دادند بنگ و افیون بردند عقل و هوشش

این مردمان که بینی یک مشت زر پرستند

بیرون ز زرپرستان یک مشت خر پرستند

بیرون ز خر پرستان یک مشت شر پرستند

بیرون ز شر پرستان جمعی هنر پرستند

سرمایه از کسادی پوسید و مندرس شد

در در خریطه سنگ زر در خزینه مس شد

برهان نقیض مطلوب دعوی خلاف حس شد

ظاهر زما نهفته طاهر زما نجس شد

شعری لطیف و شیرین خوشتر ز قند گفتم

چون سرو بوستانی سبز و بلند گفتم

از بند کرده ترکیب ترکیب بند گفتم

بحر عروض آنرا بس ارجمند گفتم

چون در زمانه باشد اعمال فرع نیات

زین ره به نیتی پاک بسرو دم این ابیات

اما تواش بسوزان کوشد ز شطحیات

تا بر جمال پاکت از حق رسد تحیات