ساده و طبعش عیار زشت و خوب

از طلوعش صد هزار انجم غروب

گفت شکستم، چه کنم؟ گفت خوب

هرچه شکستی ز سرِ ره بِروب

یک فلک ماه نمود از افق حسن غروب

آه از آن طلعت خوب

سر بدسگالان چو افعی بکوب

محال است از فکر بد، کار خوب

سگ‌دویده روز تا شب از شمال و از جنوب

خورده ‌مسکین ‌پاره‌های ‌سنگ ‌و ضربت‌های چوب

استخوان خشک هم یخ بسته زیر خاکروب

آن یتیم بی‌پدر هم پرسه کرده تا غروب

بگویندش مباش این‌قدر مرعوب

مهیا شوکه فردا می‌شوی خوب

مردی و اختر ما کرد غروب

لیک شد مرگ تو از بهر تو خوب

آسیا ایمن‌ شده‌ست از کندوکوب

وقت‌شلتاق‌است برگرد از اروپ

برآمد یکی تندباد از جنوب

یکی سیل برخاست‌ کاشانه کوب

نگه کن به من کاندرین جای خوب

نه‌ رنجست‌ و انده‌ نه‌ سنگست‌ و چوب

چون نبد مدرکی جز آن مکتوب

اختر هستیش نکرد غروب

وان که دارد سوار چون ایوب‌

مدح دزدان کند نباشد خوب

پس نوشتم عریضهٔ مکتوب

با عبارات موجز و خط خوب

لاجرم رفت خاسر و مغلوب

اخترش هم به غرب کرد غروب

شه شناسد یکان یکان را خوب

همه را زود می کند جاروب

دشت دهد حاصل مرغوب خوب

کوه شود حامل‌ محصول چوب

از او یافت ضیا دیده یعقوب

از او یافت شفا علت ایوب

نموده در پس که آفتاب تازه غروب

سواد شهرری از دور نیست پیدا خوب

جهان نه روز بود در شمر نه شب محسوب

شفق ز سرخی نیمیش بیرق آشوب