قلم بدرفته در هرراز او بود

ولیکن راز من عین نکو بود

همه میل دلش در سوی او بود

که حوا پیش چشمش بس نکو بود

خدا داند که او مر جمله او بود

بصُنع خویش او خوب و نکو بود

یقین میدان که لعنت هم از او بود

که ابلیسست ز آتش نه نکو بود

هر چه بینم هر چه دانم او بود

و آن کزین گوید مرانیکو بود

گر بلا ازوی بود نیکو بود

خود بلای تو همه از تو بود

مایهٔ تو گنج حبّ او بود

در دو عالم مایهٔ نیکو بود

سرّ حق گفتن باو نیکو بود

گر بر از حق دلش را خو بود

تا ترا باطور ظالم خو بود

کی ترا دنیا و دین نیکوبود

دین احمد خود نه دین تو بود

زآنکه زرق و حیله‌ات خود خوبود

هرکرا دنیا و دین نیکو بود

همّت شاه نجف با او بود

تا سلوک او همه نیکو بُوَد

با عیال خویشتن خوشخو بُوَد

جوهر انسان رخ نیکو بود

هرکه نیکو روست انسان او بود

عاشقی در عشق اگر نیکو بود

خویشتن کشتن طریق او بود

هرچه دیدی ذات پاک او بود

اینچنین بینی ترا نیکو بود

در باغ هزار شاهد مهرو بود

گلها و بنفشه‌های مشکین بو بود

وان آب زره زره که اندر جو بود

این جمله بهانه بود و او خود او بود

آدما آن الف از بوی تو بود

زانک جسمت را زمین بد تار و پود

هست معشوق آنک او یکتو بود

مبتدا و منتهاات او بود

پس چرا پنهان شود، کُه‌جو بوَد

کو ز صد دریا و کُه زان سو بوَد

گر زیادت می‌شود زین رو بوَد

نه از برای بَوش و های و هو بوَد