گبر چل ساله به مشت ارزنی

از کمال مرحمت مؤمن کنی

گر به عشق یار خود را گم کنی

نقد وصلش یابی و گردی غنی

گل شکفت و هر کسی دارد هوای گلشنی

ما و داغ آتشین رویی و کنج گلخنی

گشت بستان کن که بهر دیدن روی تو شد

هر گلی چشمی و هر چشمی چراغ روشنی

مست می آیی و در دلها تصرف می کنی

[...]

ای حدیثت شکر ناب چه شیرین‌سخنی

که به شیرینی گفتار شکر می‌شکنی

می.توان دید ز لطف بدنت جوهر جان

جان من باد فدای تو چه نازک‌بدنی

چاک زد پیرهن از رشک قبای تو چو گل

[...]

بهست گور و کفن از قبا و پیرهنی

که پاره پاره نسازند بهر سیم تنی

به تیغ محنت شیرین‌لبان که دارد تاب

مگر زمانه بسازد ز سنگ کوه‌کنی

به پنبه‌های جراحت نهان چراست تنم

[...]

رفتی و رفت بی‌رخت از دیده روشنی

در دیده ماند اشکی و آن نیز رفتنی

آن تن ز پافتاد که در زیر بار عشق

از کوههای درد نکردی فروتنی

آن قدر که بود خیمهٔ عشق تو را ستون

[...]

تو تیر بر درخت سدره زنی

لیک ترسم که بیخ خود فکنی

ظلم نبود که با چنان سخنی

که بود مهزل هر انجمنی

تا چو نظر جانب او افکنی

دیده شود هر چه بود دیدنی

خواجه آکنده به کبر و منی

کوهش اگر هیکل گردن کنی

با همه خودبینی و کبر و منی

لاف تقوی و عدالت می‌زنی

بود در شهر هری، بیوه زنی

کهنه رندی، حیله‌سازی، پرفنی

سعی تو، از بهر دنیای دنی

تا چه مقدار است؟ ای مرد غنی!

شهر پر دزد است و پر جامه کنی

خواه شحنه باش گو و خواه نی

در وحل تأویل ها در میتنی

چون نمیخواهی کز آن دل برکنی

چونکه استنشاق بینی میکنی

بوی جنت خواهی از رب غنی

سعی تو از بهر دنیای دنی

تا چه مقدار است ای مرد غنی؟

دل شود زنده زبی خویشتنی

نه زپر مکری و بسیار فنی

عنکبوت ار نئی از طبع دنی

تار اسباب به هم چند تنی

میدان به کام خاطر و گوئی نمیزنی

باز ظفر به دست و شکاری نمیکنی