جان خواست ز من دوش بت دلگسلم

گفتم بدهم باز نفرمود دلم

یعنی نرسد به وصل رویش بی جان

واکنون که برم جان که ز رویش خجلم

قضی اللَّه امرا و جف القلم

و فیما قضی ربنا ما ظلم‌

با طلعت تو شب نبود نیز بگیتی

با دولت تو غم نبود نیز بعالم‌

چشمی که ترا دید شد از درد معافا

جانی که ترا یافت شد از مرگ مسلّم‌

ناچخش زیر اژدها‌ی علم

اژدها را چو مار کرده قلم

شب چو از مشک برکشید علم

نقره را قیر درکشید قلم

گرچه با تو ز کار خود خجلم

بی توی نیست در حساب دلم

به گردندگی چون فلک مایلم

جز آفاق‌گردی نخواهد دلم

منکه سراینده این نوگلم

باغ ترا نغمه‌سرا بلبلم

سوختنی شد تن بی‌حاصلم

سوزد از این غصه دلم بر دلم

و آنچه نه از عِلم برآرد عَلَم

گر منم آن حرف درو کش قلم

دل و جانم ببرد جان و دلم

بی دل و جان بماند آب و گلم

متحیر شدم نمی‌دانم

کین چه درد است در نهاد دلم

این قدر آگهم کز آتش عشق

[...]

بعد از آن آن نور عالی‌زد علم

گشت عرش و کرسی و لوح و قلم

من بپردازم خوشی با او دلم

حل کنم بر طلعت او مشکلم

عشق گوهر آتشی زد در دلم

بس بود این آتش خوش حاصلم

بردم و بفروختم خوش شد دلم

دو درست سیم آمد حاصلم

این چنین کز مرگ می‌ترسد دلم

جان برآید در نخستین منزلم

پس به عالمیان نمودندی دلم

شرح دادندی که درچه مشکلم

گفت ای جان ودلم، بی حاصلم

چون شود از تشویر تو جان ودلم

سخت‌تر بینم بهر دم مشکلم

چون بپردازم ازین مشکل دلم

دلش دریای اعظم بود از علم

تن او کوه راسخ بود از حلم