روزی که ناخنی نزند عشق بر دلم

چون آتش فسرده و چون صید بسملم

صد برگ گل که جمع کنی غنچه‌ای شود

آسان گره نخورده چنین، کار مشکلم

دارد ز بس که بر نظر پاکم اعتماد

[...]

چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم

این بس بود از ساده‌دلی ماحصلم

کز رقعه ساده عزیزان چمن

چون غنچه ز برگ گل بود پر، بغلم

سحر چون به یاد تو افتد دلم

قیامت گه غم شود منزلم

به ملامت سرشت مشت گلم

نه نصیحت شنید گوش دلم

به سختی است چون عقده مشکلم

گرو در سیاهی برد از دلم

اشک چشم شبنمم در حسرت روی گلم

دست پرورد فغانم خانه زاد بلبلم

حاصل من نیست در ایام غیر از پیچ و تاب

در بیابان گردبادم در گلستان سنبلم

زردرویی می کشم از دست خشک خویشتن

[...]

کهله بر امرد که دست خویش می سازد علم

می کند سر پنجه ناخن دراز آن را قلم

تا من خسته برون آمدم از ملک عدم

شده از طاعت من ابروی محراب علم

گرچه در دهر سخرخیزترم از شبنم

زاهدی نیست به عیاریی من در عالم

با دل محزون فتاده روزگار مشکلم

دست حسرت بر سر و پای سراغ اندر گلم

از هجوم اشک طوفان خیز باشد منزلم

تا نهال قامت او رفت از باغ دلم

علمدار را دست و پا شد قلم

بکردند اسبان دم خود علم

به کشتی چو بنشست آن کان حلم

بدل گشت دریا به دریای علم

مزرع تسلیم ادب حاصلم

سر نکشد گردن آب و گلم

موج ‌گهر نیستم اما ز ضعف

آبله‌ گل‌کرده ره منزلم

خاک ندامت به سر عاجزی

[...]

ننمود غنچه‌ات آنقدر ادب اقتضای تاملم

که ز بوی گل شنود کسی اثر ترانهٔ بلبلم

به خیال مستی نرگست نشدم قدح‌کش‌گلشنی

که ترنگ شیشه به دل نزد ز شکست طره سنبلم

ز مقابل تو ضروری‌ام شده ننگ تهمت دوری‌ام

[...]

قبول بندگی او را مسلّم

کم از یک ضربتش طاعات عالم

پدر را از آن می ستاید دلم

که فیضش رسانید تا منزلم

طمع نیست از کشت بی حاصلم

به خشنودیت کار دارد دلم

ذاتش آیینهٔ تجلی علم

علم او درگشای جوهر حلم

بنمای رو که والهٔ آن روی چون گلم

قربان شوم تو را چه کنم بی تحملم

یک ساغر شراب میسر اگر شود

در بزم روزگار ز اهل تجملم

دزدیده هم نکرده فلک سوی من نظر

[...]

سوخته ام آب بزن بر دلم

غیر تو کس حل نکند مشکلم

نه از دلبری بردی از کف دلم

ز دلداریت ماند پا در گلم