نه سلوک ونه اصول و نه فروع

نه ره تقوی نه زهد ونه ورع

خانهٔ دین گردد آباد از ورع

لیک می‌گیرد خرابی از طمع

آنکه از حق دوستی دارد طمع

در محبت کاذبش دان بی ورع

بطالع سفر کردم اندر رکاب

زهی شوم طالع، زهی شوم طالع

بنان تهی از تو خرسند بودم

زهی مرد قانع، زهی مرد قانع

پس از عمری از تو همین است حاصل

[...]

مرا دوستی گفت قانع شو، ایرا

که همواره غمگین بود مرد طامع

قناعت نکو باشد آری و لیکن

هم آخر بچیزی توان بود قانع

یا ایها البرق الذی تلمع

من ای اکناف الحمی تسطع

اِذَا کُنتَ لَا تُرجَی لِدَفعِ مُلِمَّهٍٔ

وَ لَم یَکُ لِلمَعرُوفِ عِندَکَ مَطمَعُ

وَ لَا اَنتَ مِمَّن یُستَعَانُ بِجَاهِهِ

وَ لَا اَنتَ یَومَ الحَشرِ مِمَّن یُشفَّعُ

ای صاحبی که گردون گرد از جهان برآرد

گر یک نفس نباشد در حفظ تو طبایع

از حضرت تو لفظی وز نه فلک معانی

از خامهٔ تو حرفی وز صد کتب شرایع

کلک وانا ملت را زیبد که هست و باشد

[...]

قال اطعمنی فانی جائع

واعتجل فالوقت سیف قاطع

هر فریقی مر امیری را تبع

بنده گشته میر خود را از طمع

شمس باشد بر سببها مطلع

هم ازو حبل سببها منقطع

آب زور و آب شهوت منقطع

او ز خویش و دیگران نا منتفع

این جهان و عاشقانش منقطع

اهل آن عالم مخلد مجتمع

صید دین کن تا رسد اندر تبع

حسن و مال و جاه و بخت منتفع

امر حق جانست و من آن را تبع

او طمع فرمود ذل من طمع

امر و فرمان بود نه حرص و طمع

آن چنان جان حرص را نبود تبع

باز شب اندر تب افتد از فَزَع

تا شود لاغر ز خوف منتَجَع

قیمتش بگذار بین تاب و لمع

که شدست این نور روز او را تبع

گفت مرد زاهدم من منقطع

با گیاهی گشتم اینجا مقتنع