زان عارض نورانی و زان طرّهٔ مشکین

گردیده ملک ملهم و شیطان شده نازع

گشت زایل شرم چون آمد طمع

پس طمع کم کن که عزّ مَنْقَنِعَ

طالع بودت اختر حسن از رخ ساطع

خوش آنکه بتابد بوی این اختر طالع

تیغ خم ابروی تو برهان نکوئی است

لیکن ز فسون آمده برهان تو قاطع

طوبی برافراخته بالای تو رسوا

[...]

هم ازل ازمهر تو باخذ مطالع

هم ابد از قهر تو بکسب مقاطع

از تو قلم زد بلوح نقش وقایع

امر شریعت بدون سعی تو ضایع

گفت ای اسلام را تو مبتدع

بل ضیافت را وجودت مخترع

در آمد یار از رخ نور ساطع

منور کرده آفاق از لوامع

پریشان مو برای قتل فایز

من الروناس مخضوب الاصابع

دگر گویم تو را ز اسفار اربع

نهایت چیست هر یک را بموقع

بود ذات الاحد کو بیمو‌انع

خود آنحضرت حقایقراست جامع

بمعنی اوست ارض الله واسع

بگنجد حق در آن بی‌معنی و مانع

از آنرو مظهر این اسم جامع

پیمبر باشد از دانی بمواقع

تو عبدالرافع آنرا دان بواقع

که بر وی جلوه گر شد اسم رافع

در اشیاء هر چه بیند او بموقع

بیابد خویش را از جمله ارفع

ز عبدالواسعت گویم بواقع

که باشد مظهر او بر اسم واسع

چو ایمانش بحق شد عین واقع

خود ایمانها بر او گردید راجع

سوی آن کو بهمت‌هاست جامع

باو فقر و غناها جمله راجع

تو عبدالمانع آنرا دان بواقع

که دارد باز حقش از موانع

چو گردد قطره‌ها بر بحر راجع

شود بر قطره وارث بحر جامع

بطور آمد اگر دانی مواقع

تمیز خلق از حق بالتوابع

لوامع باشد آن انوار ساطع

که مر اهل بدایت راست لامع

ز بهر مبتدی اغلب لوامع

بود نوری که بر دل گشت طالع