وا کرده سینه منت خورشید می کشم

آیا بود که باز بر انگیزد آتشم؟

در هوایم یا میان ترکشم

هر کجا باشم سراپا آتشم

وا کرده سینه منت خورشید می کشم

آیا بود که باز بر انگیزد آتشم؟

گهی دندان به درد آید گهی چَشم

زمانی معده می‌آید سرِ خشم

که چون چشمش فتد بر کونِ کم پشم

بپوشد از تمام دوستان چَشم

خلق شتابان سوی درگه به خشم

رخت فروبسته شه تنگ‌چشم

تا برد لذتی از منظر چشم

به‌هوا رفت در آن آتش خشم

بیم بحرانش چنان کوبد به خشم

که بپوشد از گناه جمله چشم

بجستیش برق نحوست ز چشم

ازو منتشر کینه و کید و خشم

ز بالا همی برخروشد به‌ خشم

یکی سیل کرده روان از دو چشم

من تو را دیدم و از غیر تو پوشیدم چشم

با سر زلف تو باشد دو جهان پیشم پشم

دیدن جمله خلق با یک چشم

لیک گاهی به خنده گاه به خشم

نه من شاه بیداد و بی دانشم

که آزرده سازم شهی یا کشم

شهنشه برایشان نیاورد خشم

بفرمود ز ایشان بپوشید چشم

بُوَد آنگه خوابم بیاید به چشم

نبینی فلک بر من آورد خشم

پدر بر رخش دید از زیر چشم

به بیند که شاد است یا شد بخشم

در آن لحظه، دیگر نمیدید چشم

بجز خون نبودی به چشمم، ز خشم

نانوا خاکستر افشاندت بچشم

آن جفا دیدی، نکردی هیچ خشم

گر که ببینم سوی موشان بخشم

جمله بیندند ز اندیشه چشم

زحل، با آنهمه خونخواری و خشم

مرا میدید و خون میریخت از چشم