سپهبد چو شیری که بیند به خشم

بدان هر دو تیره روان، دوخت چشم

زگفتار او عامر آمد به خشم

جهانش بشد تیره در پیش چشم

به ناگاه آن شیر پرکین و خشم

درختی کهن شاخش آمد به چشم

چو گویم که او را چه آمد به چشم

دل نازکش ترسم آید به خشم

نه از من بداندیش پوشیده چشم

که آورد کیهان خدا را به خشم

بگفت این و بارید خون از دو چشم

دریده گریبان طاقت زخشم

نهان کرده اهریمن پر زخشم

تن تیره در جوشن تنگ چشم

بگفت این و چون شیر غژمان به خشم

بپوشید آن جوشن تنگ چشم

ساقی بیار باده وزین جنس آتشم

پروانه وش بسوز کزین سوز سرخوشم

مستی دهد به یاد لبت اشک لاله رنگ

چندان که از ایاق تو صهبای بی غشم

از جام دهر جرعۀ مِی کس نمی خورد

[...]

کی نامدار اندر آمد به خشم

همی آتش افروخت از هر دو چشم

یکی را به مسمار کنده دو چشم

که هر کو ببیند بسوزد زخشم

خوش می‌کشد به سوی تو این عشق سرکشم

گر از جفا رقیب نسازد مشوّشم

گه خال دانه می‌کشدم گه کمند زلف

چون صید ناتوان ز جفا در کشاکشم

از آب چشم و آتش دل بی تو هر زمان

[...]

گر صد هزار بار گدازی در آتشم

پاکیزه تر شوم که زر ناب بیغشم

از باده امید تو مخمور و جرعه نوش

وز ساغر نوید تو سرمست و سرخوشم

گلگون ز اشک و زرد ز غم نیلی از فراق

[...]

فزودند خواری بر آن شوخ چشم

که از گفته اش غیرت آید بخشم

این چه . . . الملک بود ای نور چشم

که نباشد در کلاهش هیچ پشم

با یار قرین چو غمزه با چشم

اما تهی از ملامت و خشم

بشو سرمه خواب و مستی ز چشم

که دشمن به بالینت آمد به خشم

پسندیده انجمن را بچشم

پسندی و آسایدت دل ز خشم

مرا بیم کردی نه او را ز خشم

نداری مگر سوی دادار چشم

مه و اختران را نیارد به چشم

نلرزد ز بیم و نه جیب ز خشم