گر صد هزار بار گدازی در آتشم

پاکیزه تر شوم که زر ناب بیغشم

از باده امید تو مخمور و جرعه نوش

وز ساغر نوید تو سرمست و سرخوشم

گلگون ز اشک و زرد ز غم نیلی از فراق

بنگر یکی بصفحه چهر منقشم

گهچون دو چشم مست توبیمار و ناتوان

گاهی چو طره تو پریش و مشوشم

قدم چو ابروی تو کمان شد ولی نماند

جز تیر آه و ناله خدنگی بترکشم

جانا تو شاد و خوشدل و بیغم نشین که من

با انده تو شاد و بیاد تو دلخوشم

رویم چو خامه تار و زبانم بریده باد

گر همچو خامه از خط حکم تو سرکشم

سیر سپهر و همسری مهرم آرزوست

کی پای بند مهر غزالان مهوشم

هرگز فرامشت نکنم از دعای خیر

یادت بخیر ای که نمودی فرامشم

این می که ناچشیده مرا مست و خیره کرد

یارب چها رود گر از آن جرعه ای چشم

گفتم شبی بگوش امیری حدیث خویش

گفتا بهوش باش که من نیز بیهشم