ره فسق و فجورت او نمودست

که عین آتش او پر ز دود است

چه گویم شرح آن چون میدهد دست

ولیکن چون بگویم نکته بامست

قضای حق همه بر سر نوشته است

عزیزاندر همه طینت سرشتست

چرا مغرور دیوی رفته از دست

اگر بر خود بگیری جای آن هست

ولی فعل بد و باطل پدید است

ز عین حق عیان دل ندیدست

تو آن دم دان که احوالت چه بودست

نمودت از همه حاصل ببود است

کنون در فعل کلّی او روانست

ز اشیا دو رو مردود جهان است

تو داری ملک دنیا جمله در دست

اگر بستایمت من جای آن هست

بقرآن چندجانانم نموده است

زیانم نزد جانان جمله سودست

نشان عشق در جانم نهانست

ولیکن یار اینجا در میان است

چو ذات تو قدیم و لایزالست

زبانم اندر اینجا گنگ و لال است

یقینت عین بالا بود پیوست

که یدّ صنع حکمت نقش توبست

در این ره هر زمان صد کفر و دینست

گهی عین گمان گاهی یقین است

که بابا تو نه بی تو این چگونه است

که ما را اندر اینجا رهنمونست

جمال خویش بر صحرا نهادست

نهانی راز را اینجا نهاد است

بهر شرحی که میگویم کلام است

ترا بینی در این معنی تمامست

تو جانان شو که جانان مر ترایست

در این دیدار تو اینجا به پیوست

طبقها پر ز نور اندر کف دست

گرفته جمله و اندر هستیش مست

بتو پیداست هم در تو نهانست

که ذات تو همه دیدی جهان است

از آن دم این دم تو در جهان است

که بگرفته زمین اندر زمانست