خوبان چو ستاره حلقه بسته

ماهی به میانشان نشسته

گفت ای ز تو بخت من خجسته

در دیده چو مردمم نشسته

لیلی گلی از گلاب شسته

مجنون خسی از سراب رسته

عاشق که بود ز خویش رسته

بر خود در آرزو ببسته

آن سنبل مشکبار رسته

شد چون گلش از غبار شسته

آهو چشمی به عشوه جسته

پیوند حمایلش گسسته

هر لاله به خون که چهره شسته

از خاک به داغ اوست رسته

گردش دد و دام حلقه بسته

او خوش به میانشان نشسته

نخلیست ولی ز موم بسته

کز یک جنبش شود شکسته

یعنی ز من به دام بسته

نزدیک تو ای ز دام جسته

در خواب نه لیک چشم بسته

بیدار ولی ز خویش رسته

گفتا که ره ادب نجسته

وز مشک و گلاب لب نشسته

آن کشتی عافیت شکسته

بر تخت شکسته ای نشسته

بانگت دل شبروان شکسته

دست عسسان به چوب بسته

بالای سرش شبان نشسته

چشمی گریان دلی شکسته

گردش دد و دام حلقه بسته

شاخ طرب همه شکسته

امرود به شاخ خود نشسته

بر دسته عود گوشه بسته

همه سال و مهت بادا خجسته

مبادا خاطرت هرگز شکسته

سپاه کاکلش صد دل شکسته

خم زلفش هزار اشکسته بسته

به پاکی، روش، روی آب شسته

هنوزش گرد گل عنبر نرسته