داد از ستم نرگس دایم مستش

وز لطف پریشان بلند و پستش

از قد بلند یار و زلف پستش

وز کافری دو چشم بی می مستش

ز نعل آهن نگشته پای بستش

که شد از سختی سم زیردستش

رباب از چشمه جاری به دستش

ز تار موج، دایم پای بستش

چو صور حشر گردد پای بستش

دف گردون شود پاره ز دستش

نی انبانی بود انسان به دستش

ز روی نغمه سازی پای بستش

ز سرمه مست تر شد چشم مستش

ز پان شاداب لعل می پرستش

شده شعله چو میغ آتش پرستَش

سمندر چون دل پروانه مستش

نگردید آشنای می لب از خویشتن مستش

دل پیمانه خون شد ز انتظار بوسة دستش

به ناخن تازه دارم زخم تیرش را که می‌خواهم

در ایّام جدایی یادگاری باشد از شستش

پریشان کردن دل چون صبا آواره‌ام دارد

[...]

نمی آید برون از صفحه آشوب تا هستش

به مشق فتنه کرده کاتب ایام پابستش

برای قتلم انشا کرد خطی نرگس مستش

به خونم زد رقم تا با قلم شد آشنا دستش

ترازو شرمسار چشم مستش

کشیده سنگساری ها ز دستش

چو موج می جدا از باده نتوان کرد پیوستش

بود میخانه زیر دست مژگان سیه مستش

چو آن کافر که اسلام آورد از بی نواییها

ره دین می رود زاهد، که دنیا نیست در دستش

گذر کرد از گلویم ناوکش چون قطرهٔ آبی

[...]

ناید آن بینوا چو از دستش

که کند از می منی مستش

خوشا آن دم که چشم نیم مستش

چو دادی جام مردافکن به دستش

خرد بندی است محکم لیک گاهی

توان با ناتوانی‌ها شکستش

بخواند اسب عقاب برنشستش

عقاب چرخ شد سرعت پرستش

شدم غافل اسیر چشم مستش

به نادانی بدادم دل به دستش

به دست طفل فایز شیشه دل

چرا دادی که تا دادی شکستش؟

منازع هر که شد در ایندو، پوستش

کنم وانگه بهم خواهم شکستش

کند کسی ساغر و پیمانه مستش

که دل بر آندو چشم می پرستش

دگر شرط کرم باشد که پستش

نبینی و نخواهی زیر دستش