از جام شکر در سکر ترکان سیم صره

وز گوشواره زر زینب فزای طره

در دلبری سبک خیز چون شاهباز جره

از سینه درخشان محسود لوح نقره

از سراپرده زمین چون آسمان پر دایره

دایره خط نقطه لب ماهی بهر یک نادره

میر هر خرگاه را روشن زبدری باصره

شب بوجد از بره آهو روز از آهو بره

لشکر از جا کرد جنبش یکسره

ماند او چون نقطه اندر دایره

وگر هم باشدش صندوق وحجره

ز دزد ایمن بود کو کند حفره

بر رخ افشان کرده زلف پر گره

لاله را پوشیده از سنبل، زره

کشیده خیل طیور به گرد هم دائره

به دشت زردشت و ارچکاوک و قبره

نوای پا زند و زند کشند از حنجره

چون مقربان قمریان ز میمنه میسره

تیر آهش در کمان قد بره

گریه‌اش اندر گلو بسته گره

بگفت این و پوشید بر تن زره

ببند زره زد چو ابرو گره

دو گیسوی مشکینشان چون زره

گرفت و بتابید و برزد گره

رخان پر زچین ابروان پرگره

بپوشید بر تیزه پیکر زره

سپهدار را درمیان یکسره

گرفتند چون نقطه را دایره

که هان ای دلاور سوار سره

که از گرگ نر باز گیری بره

بزد بر جبین همچو ابرو گره

بپوشید برتن دو رومی زره

گرفتش گریبان رومی زره

به ابروی مردانه بر زد گره

بتازید و گرد ورا یکسره

بگیرید چون نقطه را دایره

یکی نقطه شد میمنه و میسره

ز شمشیر شه گرد آن دایره

بیفکند ازکین به ابرو گره

بپوشید برتن دو رومی زره

کمر برگشود و زخفتان گره

فکند از بر سینه یکسو زره

به گنجور کرد آفرین و فره

گرفت آن گریبان چینی زره

یکی پوست پوشیده جای زره

کلاهش چو جوشن گره در گره