عنصر ناز ز باغش وردی

توده خاک ز راهش گردی

دست هر یک چو به نبض آوردی

دستگیری ضعیفان کردی

از شکم جا به کنارش کردی

شیر صافیش ز پستان خوردی

بر وی افشان ز ره خود گردی

بر دلش نه ز غم خود دردی

کف پا رانبود زان دردی

پس پا را نرسد زان گردی

چو عقل مینوی افلاک گردی

چو فکر هندسی گیتی نوردی

اگر مجنون نه می زین جام خوردی

که او را در دو عالم نام بردی

همی گفت ای فلک با من چه کردی

رساندی آفتابم را به زردی

نخست آمد سعادتمند مردی

به سوی آب حیوان رهنوردی

گهی در آستینش دست بردی

ز بخت آن دستبرد خود شمردی

ز لعل و زر پی سرخی و زردی

هر آن زینت که امکان داشت کردی

دباغ ادیم لاجوردی

صباغ خزان چهره زردی

این سقف بلند لاجوردی

روزان و شبان به گرد گردی

برخاست ز جای ساده مردی

هرگز ز دلش نزاده دردی

شب کز سر چرخ لاجوردی

گوی زر خور ز تیز گردی

ور نه چه کرا کند که مردی

از دغدغه های جمع فردی

خونابه ز کاس لاله خوردی

همکاسگی غزاله کردی

بر عرصه دشت باده خوردی

دلجویی او زیاده کردی

هر جا که ز پای رهنوردی

دیدی به هوا ز دور گردی

آهو از گرگ رم نکردی

نخجیر ز شیر غم نخوردی