بتقوی این چنین دانی بکردن

از این میدان کل گوئی ببردن

که بتواند صفاتت وصف کردن

کجا جان سوی ذاتت راه بردن

در آخر واصلم خواهی تو کردن

که بنهادستمت ای دوست گردن

نداند نفس این سرّ پی ببردن

بجز حسرت در اینجاگاه خوردن

ز وصلت کی توانم شکر کردن

نهادستم برت تسلیم گردن

ز نیکی چون نهادی خویش گردن

پس آنگه مر ترا این گوی بردن

نه کار تست اینجا جان سپردن

حقیقت پیش از صورت بمردن

صفا ده اندرون از خواب کردن

بنه نزدیک شرع از صدق گردن

ترا جام فنا باید بخوردن

به صورت از همه اشیا بمردن

ابی کشتی ندانی راه کردن

غم بیهوده اینجاگاه خوردن

ببازی نیست راه عشق کردن

کسی باید که داند راه بردن

زین بیش غم زمانه نتوان خوردن

چه توان کردن چو هیچ نتوان کردن

زین بیش غم زمانه نتوان خوردن

چه توان کردن چو هیچ نتوان کردن

هر شیخ که او علم ندارد در تن

او نتواند مرید را پروردن

این شیخی را علم و عمل می باید

بی علم چه لایق است شیخی کردن

گر زانک شراب عشق خواهی خوردن

سر در سر کار عشق باید کردن

تا سر ننهی در ره [او] از گردن

در دل مکن از وصال جان پروردن

تا چند ازین خلق خدا آزردن

زین عالم فانی چه توانی بردن

ای بر فلک از کبر کشیده گردن

آخر نه خدایی! نه بخواهی مُردن؟

ز من بشنو حدیث بخل خواجه

که نتوان خوبتر زین وصف کردن

اگر روزی مصافی آیدش پیش

نهد حالی به زخم تیغ گردن

نیندازد به دشمن تیر از بخل

[...]

در بحر عمیق غوطه خواهم خوردن

یا غرقه شدن یا گهری آوردن

کار تو مخاطره‌ست خواهم کردن

یا سرخ کنم روی ز تو یا گردن

در بحر عمیق غوطه خواهم خوردن

یا غرقه شدن یا گهری آوردن

کار تو مخاطره است خواهم کردن

یا سرخ کنم روی ز تو یا گردن.

از مناهی دین حذر کردن

میوهٔ شاخ «واتقوا» خوردن