برادران بجهان اعتمادکی شاید

که می بکاهد شادی و غم بیفزاید

زمین عمارت خاکست پی نهاده بر آب

بنای خاک چو بر آب شد کجا پاید

بقا ز نام طلب نی ز عمر تا نشوی

[...]

به زیر سایه شاهی که مهر از پرتوش زاید

ولی حق که بر خورشید رخت از نور بخشاید

امیرالملک فرخ فر حبیب الله خان خواهد

به جشن عیش خود فرق از فرح بر فرقدان ساید

تمنا دارم از آن شمس طالع کز ره شفقت

[...]

بخوان و خانه ات گر شکر و زر

شود خرمن گدا و دزد ناید

باین راه دراز و لقمه تلخ

مرا پا رنج و دندان مزد باید

در شکنجه کش و لت زن شاید

که ز انکار به اقرار آید

اندکی مغز اگر برون آید

دل نهادن بمرگ می باید

گفت آن را که در نماز آید

اقتدا بر علی همی باید

جبهه بره تو جبهه ساید

اکلیل به پیشبازت آید

گل‌اندامی که در باغ لطافت بزم آراید

ضیای آفتاب از چاک جیب خویش بنماید

به جز من این معما را کس دیگر نبگشاید

ز انگشتم شمیم غنچه فرودس می‌آید

اگر نوروز در یکشنبه آید

به نظم این سخن فکری بیاید

زمستان خشک و سرما سخت آید

زمستان پوستین پر رخت باید

اگر نوروز در پنجشنبه آید

نکوسال است این گفتن نشاید

شنیدم مرگ با یزدان چنین گفت

چه بی نم چشمن کز گل بزاید

چو جان او بگیرم شرمسارم

ولی او را ز مردن عار ناید

نشستم منتظر کز در در آید

ز دیدارش مرا شادان نماید

طبیعت گر شَگَرفی ها نَماید

شِگفتی بر شگفتی ها فزاید

تجلی کرد یارم تا که گیتی را بیاراید

ولی چون نیک دیدم خویشتن را خواست بنماید

به جز آیینه رویش نبیند روی نیکویش

که آن زیبنده صورت را جز این معنی نمی‌شاید

کدامین دیده را یارا که بیند آن دلارا

[...]

نخلی که قد افراشت به پستی نگراید

شاخی که خم آورد دگر راست نیاید

ملکی که کهن گشت دگر تازه نگردد

چون پیر شود مرد، دگر دیر نپاید

فرصت‌مده از دست‌چو وقتی‌به کف افتاد

[...]

جشنی اگر امروز بدین مژده بباید

نیکوتر و زیباتر از این جشن نشاید

جشنی و به صدر اندر بنشسته امیری

کز خوی نکو زنگ غم از دل بزداید

فخرالامرا آصف دولت که ز جودش

[...]

ور نصیحت کنی‌، نهان شاید

نه عیان که‌ش فضیحت افزاید

صد قرن هزار ساله باید

تا یک قمرالملوک زاید

چو زین اسباب اثباتش نشاید

به نفیش بیش از این اسباب باید