چنین بی‌غش زری از کان برآید

چه کان کز مادر امکان بزاید

به هر آلوده‌ای کی رو نماید

نقاب غیب کی از رو گشاید

گوزنی بس قوی بنیاد باید

که بر وی شیر سیلی آزماید

اگر رنجد و گر یاری نماید

هم از خود کاهد و برخود فزاید

فضایی خوشتر از فردوس باید

که آنجا خاطر شیرین گشاید

کسی کش خسرو و فرهاد باید

کجا از سرو و بیدش یاد آید

که نزهتگاه جانان سینه باید

چو دل جایش درون سینه شاید

که چون آن گنج خوبی در برآید

چو جان جایش به غیر دل نشاید

چو شیرین حلقهٔ گیسو گشاید

چو من سد چون تواش در چنبر آید

وگر گردون موافق با من آید

تو چون بندی دری او چون گشاید

چو عاشق را مراد خویش باید

به رویش کی در وصلی گشاید

مگر ، چون گشت آن صحرا نماید

گره از عقدهٔ خاطر گشاید

در اینجا نیز چندی بود باید

که تا بینم از گردون چه زاید

فرشته دیو را کی در خور آید

که همچون خویشتن دیریش باید

همه دل می‌برد دین می‌رباید

جهان را بی دل و دین می‌نماید

چو شیرین همچو فرهادیش باید

چرا پرویز را شکر نشاید

مخور چندین غم شیرین نباید

که درعیش تو نقصانی در آید

بگفتا یک دو ساغر خورد باید

بگفتا هر چه فرمایی تو شاید

آن حرف که از دلت غمی بگشاید

در صحبت دل شکستگان می‌باید

هر شیشه که بشکند، ندارد قیمت

جز شیشهٔ دل که قیمتش افزاید

کاری ز وجود ناقصم نگشاید

گویی که ثبوتم انتفا می‌زاید

شاید ز عدم، من به وجودی برسم

زان رو که ز نفی نفی، اثبات آید