مانده ام شوریده در سودای او

قطرهٔ میجویم از دریای او

دیگری آن باز کرد از پای او

بست بر پا خفت بر بالای او

چون بدامن خشک کردی پای او

تر شدی از چشم خون پالای او

میگریست از آتش سودای او

بوسه میزد هر نفس بر پای او

آبله می‌کرد هر دم پای او

یک دمی ننشسته بر یکجای او

خاک پای او شدم در پای او

کز دو عالم برتر آمد جای او

خارها بشکسته در اعضای او

گرچه می‌دانست آن سودای او

بر سیاست سهمگن بدرای او

زیر پرده بد ستاده جای او

سیم اگر پیش سمن لافی زد از سیمای او

سر و باری گیست تا گوید که من، بالای او

بر سر آنست مه، کز آسمان یک شب فتد

با سری در محنت سودای او، در پای او

گیسوی ده پای او، هر تا کزو بار افکنی

[...]

قبلهٔ روی صوفیان بارگه صفای او

سرمهٔ چشم قدسیان خاک در سرای او

گوهر بحر اجتبا، مهر سپهر اصطفا

یافته نور انبیا روشنی از ضیای او

تافته حسن ایزدی از رخ خوب احمدی

[...]

ای بمرده هر چه جان در پای او

هر چه گوهر غرقه در دریای او

آتش عشقش خدایی می‌کند

ای خدا هیهای او هیهای او

جبرئیل و صد چو او گر سر کشد

[...]

شب مست یار بودم و در های های او

حیران آن جمال خوش و شیوهای او

گه دست می‌زدم که زهی وقت روزگار

گه مست می‌فتادم بر خاک پای او

هفت آسمان ز عشق معلق زنان او

[...]

ور تو نگدازی عنایتهای او

خود گدازد ای دلم مولای او

گفت دارم من کرم بر جای او

جامهٔ هر کس برم بالای او

خاک شد جان و نشانیهای او

هست بر خاکش نشان پای او

دور دور از عقل چون دریای او

تا جنون باشد سفه‌فرمای او

در جهان معروف بد علیای او

گشت معروفی بعکس ای وای او

وز سبک‌داری فرمانهای او

وز فراغت از غم فردای او

صدهزاران خلق ز اژدرهای او

در هزیمت کشته شد از رای او

حالها موقوف عزم و رای او

زنده از نفخ مسیح‌آسای او