گفت که آن سبز شد از اشتباه

روز دگر آی و ببخش این گناه

تنگ بگیرد بوی آنگونه راه

کان نتواند کشد از سینه آه

افترشان روزی از این سوی راه

هر دو در افتند ز غفلت بچاه

راه غلط کرد و نمود اشتباه

رفت بناگه ز تغافل به چاه

خود تو فکندی بچهم بی‌گناه

زود مرا برکش از این قعر چاه

شمع ز پی آوری ای کینه خواه

تا من غمدیده بیفتم به چاه

زودتر از آنکه بیفتی به چاه

پیش روان ساز چراغی براه

ز راه لطف لقمان دل آگاه

دگر ره دادش آندر هم بدلخواه

ور این امر بجا ناوری ای شاه

ار این سر نکنی امتت آگاه

خلایق همه در حیرت از آن شاه

که اینک چه سراید نبی الله

بشد سپهدار اول، وزیر صدر پناه

دوباره خلوتیان مظفرالدین شاه

شدند مصدرِ کار و مُقَرَّبِ درگاه

یکی وزیر شد و آن دگر رئیسِ سپاه

چو صحبت از لقب او بشد کشیدم آه

(من) شناختم چه کس است آن پلیدِ نامه‌سیاه

عجب که خواندم در نامه‌ای تَجَدُّدخواه

«فلان که هست ز اشراف جدی و آگاه!

نیمه شبها سر بیراهه راه

کشته شد ار چند نفر بی گناه

بود غرض راحت خلق اله

هست سفارت سخنم را گواه

همین گونه ام با همین دستگاه

گذارند و بس بگذرد سال و ماه

همه مردم صاحب بخت و جاه

به حسرت نمایند بر من نگاه

به ده ثانیه یکسر، آن بارگاه

بیفتاد در چنگ آتش چو شاه

بر مردم آن روز سخت و سیاه

همه گونه بد فکر، جز فکر شاه

زبانه کشان آتش، از قول شاه

چنین ز آن نویسنده بد عذرخواه:

یکی را ز تن، جامه در دزدگاه

بکندند از کفش پا تا کلاه

ز سری، موی سپیدی روئید

خنده‌ها کرد بر او موی سیاه

که چرا در صف ما بنشستی

تو ز یک راهی و ما از یک راه

گفت من با تو عبث ننشستم

[...]