بزرگوارا دانی که نه ز تقصیرست

اگر دعا گو بر درگه تو پیدا نیست

ز روی ظاهر و صورت رهی گر آنجا نیست

رواست؛ زانکه بصورت رهی گرانجا نیست

آنکه نامش ز ننگ پیدا نیست

در بدی و ددیش همتا نیست

گفتا هر دل بعشق ما بینا نیست

هر جان صدف گوهر عشق ما نیست

سودای وصال ما تراتنها نیست

لیکن قد این قبا بهر بالا نیست

گفتا هر دل بعشق ما بینا نیست

هر جان صدف گوهر عشق ما نیست

سودای وصال ما ترا تنها نیست

لکن قد این قبا بهر بالا نیست

گفتا: هر دل به عشق ما بینا نیست

هر جان صدف گوهر عشق ما نیست

سودای وصال ما ترا تنها نیست

لیکن قد این قبا به هر بالا نیست

با عشق دلی که آشنا نیست

جامست ولی جهان نما نیست

دل آیینه ی خدا نمائیست

گر آنگه بغیر مبتلا نیست

رو، ز آینه رنگ غیر بزدای

[...]

خیال کژ مبر اینجا و بشناس

هر آن کو در خدا گم شد خدا نیست

صحن جان را چراغ پیدا نیست

مگر آن دل شکار اینجا نیست؟

ای عقل برو که عاقلی اینجا نیست

گر موی شوی موی ترا گنجانیست

روز آمد و روز هر چراغی که فروخت

در شعلهٔ آفتاب جز رسوا نیست

درویشی و عاشقی به هم سلطانیست

گنجست غمِ عشق ولی پنهانیست

ویران کردم بدست خود خانهٔ دل

چون دانستم که گنج در ویرانیست

گم باد سَری که آن سَران را پا نیست

وان دل که بجان غرقهٔ این سودا نیست

گفتند در این میان نگنجد موئی

من موی شدم از آن مرا گنجانیست

مرغ جان را میل سوی بالا نیست

در شش جهتش پر زدن وپروا نیست

گفتی به کجا پرد که او را یابد

نی خود بکجا پرد که آنجا جا نیست

آبها در حوض اگر زندانیست

باد نشفش می‌کند کارکانیست

آنچنان که مرتبهٔ حیوانیست

کو اسیر و سغبهٔ انسانیست

هر که را در دل شک و پیچانیست

در جهان او فلسفی پنهانیست

آن یکی می‌گفت گردون فانیست

بی‌گمانی این بنا را بانیست

این شعاع باقی و آن فانیست

شمع جان را شعلهٔ ربانیست

موضع رخ شه نهی ویرانیست

موضع شه اسپ هم نادانیست

تو را چو در همه عالم به حسن یکتانیست

ازان به حال منت هیچگونه پروا نیست

تو را به ماه درخشنده نسبتی نکنم

که ماه را رخ گلگون و چشم شهلا نیست

غریب نیست که روی تورشک خورشید است

[...]

زلف تو که دل در شکنش زندانیست

دزد است و به آویختگی ارزانیست

دل برد و هزار کس گواهند بر این

وان شوخ هنوز برسر پیشانیست